şiddet / Alkışlarla Yaşıyorum

Irvid Malov’un Acılarla Bezeli Macerasız Hayatı

Diğer günlerden hiçbir farkı olmayan soğuk bir Abhazya sabahına uyandı Irvid. Gün ışığı, giyilmekten aşınmış, lastikleri başka bir ip tarafından hayatına devam ettirilen, beyaz, üzerinde silik sofra bezi desenleri olan pijamasının apış arasındaki deliğinden günaydın diyordu. Açlıktan birbirine yapışmış, zar kadar incelmiş midesinin gurultusu ufak çaplı bir seramoniye dönüşmüştü. Kafasını, paslanmış bir gidonu döndürmeye çalışırmışcasına ağır ağır yanıbaşındaki komodine çevirdi. Komodinin üzerinde bir lokma abısta ve yarım bardak su vardı. Çoğu kişi bilmez yalnızca Rusya ve Nikaragua tarafından tanınan bir ülkenin ayazına uyanıp, mısır unundan yapılma üç günlük abısta ekmeğiyle göz göze gelmenin acısını. Dışarı çıkıp yiyecek bir şeyler alması gerekiyordu. Pijamasının üzerine zorla giyinmeye çalıştı dizleri çıkmış, yamalı, kahverengi pantolonunu. Pijamasını çoraplarının içine sokmadığından pantolonu giymesiyle birlikte tüm pijama dizlerine kadar toplandı. Yıllardır kullanılmayan asma bir köprü gibi gıcırdayan yatağının üzerine oturdu. Zayıf, donuk bakışlı, güçsüz başını ellerinin arasına aldı. Yukarı baktı ve “tanrım neden ben, neden bu acıları bana yaşatıyorsun” dedi. Pile bölümünde toplaşsa da pijaması sonunda giyebilmişti pantolonunu. Filmi çekilse hiç izlenecek hayatının kısa metrajlı adımlarında hep yanında olan siyahlıktan artık griliğe tayin etmiş, topuğu aşınmaktan Abhazya karayolları genel müdürlüğü tarafından hemzemin olması kararlaştırılmış, kenarları bayatlamış ahaluj böreği gibi olmuş ayakkabısını da giyindikten sonra merdivenlere doğru yola koyuldu. Ağır adımlar atarak ilerliyordu yolda. Kadınların halı çırpma yankıları, çocukların sanki bağırma üzerine kurulu oyunları, seyyar satıcının anlamsız gür sesi… Hepsinden, hepsinden ayrı ayrı tiksiniyordu. Suratlarına tükürse, lanetlese, kor ateşlerde çığlıklar içinde yanmalarını izlese yüreğindeki nefret dinmezdi. Acısını ve ağrılarını daha da artırıyordu bu sokak. Köhne, küf kokan, bayat ürünlerle dolu bakkala girdi. Etrafına hiç bakınmadan konservelerin bulunduğu rafa doğru yönelirken bakkalın “ne oldu la dün akşam civ civ bağırıyodun allahın hassası” sorusunu tüm asaletiyle duymayarak aldığı barbunya konservesinin parasını, sanki bir selden yağmalanmış gibi duran masanın üzerine attı ve yalnızlığıyla birlikte yaşadığı metruk evine doğru yol aldı. Işıkla daha önce tanışmamış tek göz odasındaki ufak sehpanın üzerine bıraktı barbunyayı. Bir lokma abısta aldıktan sonra barbunyasına çatalını daldırdı ve duraksadı. Dirseğini masaya koydu, gözlerini kapatıp sakinleşmeye çalıştı. Şiddetli migren ağrıları başlamıştı. Bu ağrıların haftalarca sürdüğü ve Irvid’i yatağa bağımlı hale getirdiği anlar bir anda aklına geldi. Tek ayağı diğer üç ayağa uyumsuzluklar içinde yaşayan aksak iskemlesinden yavaşça kalkıp yatağına doğru yöneldi. Yatağına uzanırkenki çıkan ses onu iyice delirtiyordu. Derin bir nefes aldıktan sonra gözünü loş odasının tavanına dikti. Sağ elini yanıbaşındaki zeytuni renkteki duvara atıp küften kalkmış yerleri soyarken ızdıraplar içindeki zihnini uykuya teslim etti. Cama atılan bir taş sesiyle irkildi ve her ansızın uyanan insan gibi çevresine antilop bakışları attı. Korkmuştu. Yıllarca saklandığı mafya üyeleri onu bulmuş ve bir taşa sarılan tehdit notunu camına atmış olabilecekleri geldi aklına. Çekingen adımlarla cama doğru yaklaştı, camda kırık yoktu. Pencereyi yavaşça açtı ve kafasını aşağıya doğru 30° eğimle sarkıttı. Yüzüne zayıf bir çakıl taşı geldi. Bu fırsatı değerlendirip ufak çaplı bir acı çekti Irvid. Gelen, arkadaşı Miryalov’dan başkası değildi. “Napıyon lan, kaç gündür gözükmüyon sikik. Hadi in aşşaa da kahveye gidip bi batak çevirelim” dedi Miryalov. Irvid derin bir nefes alıp, sakinliğini muhafaza ettikten sonra “dayanılmaz migren ağrıları çekiyorum, gelemem” dedi. Miryalov’un “gel lan, giderken bakkaldan bi aspirin alırız hiç bi şeyciğin kalmaz” cümlesinin ardından kendini nedensizce sokakta buldu. Kahvehaneye doğru yürüyorlardı. Yolculuk boyunca Irvid ne kadar konuşmadıysa Miryalov da o kadar konuşmuştu. Bu dayanılmaz yolculuk boyunca Irvid, onu öldürmenin ne kadar huzur verici bir şey olacağını düşündü durdu. Kahvehaneye varmışlardı. İçeri girdi. Adeta bir bataklığın beton haliydi burası. Çevresine küçümser bir iki bakış attıktan sonra, sigara dumanı altında toplaşmış gürültülü bir şekilde iskambil oynayan insanları görüp, “ne pespaye, ne avam, ne müstekreh canlılar bunlar” diye düşündü. Üzerinde sigara yanıkları olan, kenarları dökük, mevta yeşili bir masaya oturdu. Ardından hiç ama hiç sevmediği, isimlerini bile aklının en ücra köşesine attığı iki arkadaşı daha geldi. “Sonradan çamura yatmak yok, Marlboro’suna, mecburcu yedi der, 65’de biter” dedi Miryalov elindeki iskambil destesini karıştırırken. Kağıtlar dağıtıldı. Gelebilecek en kötü olasılıklı el gelmişti. Elini dizdi. Hiç renklisi yoktu. Kafasını önüne eğdi. Derin bir nefes aldı ve; “Renkli olmayınca katılıyor mu” diye sordu Irvid. “Olduuu güzelim, tetris mi oynuyoruz lan çıbık gelmeyince resetleyelim ahoheao” gibi sığ bir cevap aldı. Oyunun esnasında, mahallenin en güzel kızı Larislana hakkında konuştular. Bursa Nilüferspor ile Çerkezköy Belediyespor arasında oynanacak 320 kodlu maç hakkında alt mı üst mü olur tartışmasına girdiler. Bütün bu konuşmalar arasında Irvid tek bir kelime bile etmedi. Masada birdenbire derin bir sessizlik oldu. Miryalov ağzına attığı beyaz leblebiyle bu sessizliğe bozdu ve Irvid’e dönüp; “kaç gündür napıyorsun olm. Kendini eve kapamışsın, bi acı çekmeler, iç dünyaya yolculuğa çıkmalar, kendini sorgulamalar… Neyin peşindesin. 31 çekmekten vücudunda demir kalmadı lan. Sonra yığılıp kalırsın tabi yatağa. Bana kolpaj yapma artiz” dedi. Bu galiz laflar Irvid’in sabrını artık taşmıştı. Ayağa kalktı. Sandalyesini arkaya doğru itti. Yutkundu. “İzninizle” diyip aniden kahveden ayrıldı. Çıkarken duyduğu son cümle; “sigigit lan kunek”di. Bu, onu derinden yaralamıştı. Evine gider gitmez acılar içinde kıvranan güçsüz bedeni, yolculuğu sabaha değin sürecek uyku trenindeki koltuğunda yerini aldı. Daha gün ağarmadan bir gürültüyle uyandı. Kafasını dışarı uzattı. Düğün hazırlıkları vardı. İnsanların telmaşa hareketlerini, basit heyecanlarını görüp bir kez daha iğrendi zerresine kadar. Uzaklardan ince bir müzik sesi duyuluyordu… http://tinyurl.com/irvidmalov

7 Yorum hoanes

hoanes 11 Aralık 2009

0
0
0
3
3
5
5

18

Robot Keiji

Organize şubenin zehir hafiyesi kötülerin amansız düşmanı bir nevi japon robocop olan keiji dünyayı kurtaran adam'a taş çıkartan görsel efektleriyle 1973 senesinde japonya'yı 8.3 şiddetinde sallamış,kah uçan arabasına taktırdığı açık egzozla tozu dumana kataken,kah memesinden attığı roketleriyle geliyorum demiştir. Hacıdan getirilen robot oyuncakları yad eden site alkışlarla yaşıyorum.

9 Yorum

xeniusian 23 Aralık 2009

0
0
0
3
4
7
3

5

Facebook'un Meslek Aşkı

Sevgili dostlar, Şu an popüler kültürün temel taşlarından birisi olan “Facebook” sitesine bir çoğunuz üyesiniz. Ve bu Facebook, arkadaş edinme, unutulmuş veya eski arkadaşları bulma, sevgili edinme ya da herhangi birisiyle sohbet için kullanılmakta. Ayrıca fotoğraf vs. gibi şeyler de paylaşılmaktadır. Zaten bunları siz biliyorsunuz ama ben anlatmak istedim. Dediğim gibi arkadaşlar, Facebook ilk bakıldığında bu işe yarıyor. He bir de grup olayı falan var ama onun fazla bir işlevi yok. Evet gelelim asıl konumuza. Arkadaşlar, bildiğiniz gibi Facebook’da türlü türlü oyunlar oynanmaktadır. Bu oyunlarda bilmem dikkat ettiniz mi ama Facebook’un bir yönlendirmesi var. Yani bence bu Facebook bizi bir mesleğe yönlendiriyor. Örneğin “Farmville” isimli şu anda çok tutulan bir oyun var. Çiftçilik oyunu. Bilmeyenler için anlatıyorum; bu oyunda tarlanız oluyor, büyükbaş-küçükbaş hayvanlarınız oluyor. Tarlayı ekip biçiyor, hayvanların da etinden sütünden yararlanıyorsunuz. Bu oyunun tutkusuyla kafayı yiyen birçok arkadaş tanıyorum. Saatlerce bilgisayar başında tarlalarındaki mahsülü toplamayı bekliyorlar. Bu çiftçiliğe yönlendirme değil de nedir arkadaşlar? Tarımla uğraşmamızı isteyen bir oyun var karşımızda. Bir de “Kapitalizm” var ki zamanında benimde oynamışlığım olan bu oyunda, dükkanlar açıyor, ülkenin farklı yerlerinden sattığınız ürünü getirtiyorsunuz. Hem de böyle yol parasını falan ödüyorsunuz. Tabi nerede ucuzsa oradan almak daha mantıklı. Oyunda aklınıza gelebilecek her türlü dükkanı açabiliyorsunuz. Bunlara da aklınıza gelebilecek her türlü ürünü yükleyebiliyorsunuz. Zamanla tabi şehirlere yayılıyorsunuz. Bu oyunda da oyuncuları ticarete yönlendirme var. Ekonomiyle uğraşsın, esnaf olsun, zincirler kursun yönlendirmesi var. ( Ben bu oyunu, bayağı bir zengin olduktan sonra oyunun sıfırlanması üzerine bırakmıştım. Yoksa fena oyun değildi hani. ) Bunların yanı sıra MafiaWar, Çete Savaşları gibi oyunlar da mevcut. Bu gibi oyunlar da “The Godfather” veya “Kurtlar Vadisi” izleyenlerin tahmin edebileceği gibi. Türlü türlü dükkanlar açıyorsun. Bunlardan kâr sağlıyorsun. Çeten oluyor ( yani aile ) farklı bireylerle çatışıyorsun. En zengin olarak açabileceğiniz dükkan yanlış hatırlamıyorsam Çete Savaşları’nda kumarhaneydi. Bu oyunlar da oyuncuyu şiddete, çetenin içine itiyor. Bunlar ve daha niceleri gelecekteki Türkiye’de ve Dünya’da insanoğlunun nerelere gelebileceğini, hangi işlerle meşgul olacağını ve nasıl işler yapacağını anlatıyor. Facebook birgün kapansa da bu oyunların etkisinde kalan oyuncular geleceğin çiftçisi, tüccarı veya mafyası olabilir. Ve internet bazlı oluşan bir meslek ne kadar yarar sağlayabilir düşünmekte fayda var.

5 Yorum

egemenflz 05 Ocak 2010

0
0
0
2
3
7
4

2

Canlı Yayında Depremi Hissetmek - Şu Anda Sallanıyoruz

Habercilik kadar zor meslek yok. Savaş olur gidersin çatışmanın ortasında görüntüleri insanlara yayınlarsın. Ama 6'dan yüksek şiddetdeki depremi sismograf gibi hissettikten sonra kaçmamak neden? Bacım ölecen. -Aaa sallanıyoruz, bakiiim valla sallanıyoruz -Cengiz yeter sallama iyi reyting yaptık.

39 Yorum kngbld

kngbld 23 Ocak 2010

0
0
0
8
3
7
2

8

Takas - Tekel Savaşı (Küfür ve Şiddet İçerir)

Onların hiç bir günahı yoktu, artık votka içmek istemiyorlardı ve ellerinde kalan şişeyi 3 bira karşılığında değiştirmek istediler.. İlk başlarda herşey dosthane gidiyordu ammavelakin alkolün etkisiyle ortam gerilmeye başladı ve kısa boylu arkadaşımızın "Bana mı vuracan" sözüyle adrenalin hissi tavana vurarken; Dart atma balkanlar 2.si Ahmet abinin o muhteşem vuruşu akıllara kazınıyordu... NOT: Taşakcan deşifre olmuşuz bidahakine bere takalım.. Uzun versiyon: http://alkislarlayasiyorum.com/icerik/30131/takas---tekel-savasi---uzun-versiyon-kufur-ve-siddet-icerir

193 Yorum

yatacakyerinizyok 29 Aralık 2010

0
0
8
4
0
0
3

68

Takas - Tekel Savaşı - Uzun Versiyon (Küfür ve Şiddet İçerir)

Kenan Komutandan sonra uzun süredir tüm internet aleminin aradığı halk kahramanı olarak ortaya çıkan Ahmet Abi, müfe müdafası konusunda vatanı savnuru gibi savunmuş ve sade vatandaş olarak girdiği büfeden en azından ahmet onbaşı ünvanı ile ayrılmıştır. Savaştan sonra aynı sürede bu kadar içkiyi atması istenmiş ama bir birayı bile kaldıramamıştır. İşte efsane ahmet abi extended edition tadında. kısa versiyon: http://alkislarlayasiyorum.com/icerik/30053/takas---tekel-savasi-kufur-ve-siddet-icerir

85 Yorum

mesut bahtiyar 28 Nisan 2010

0
0
7
1
3
1
8

61

Geri Dönüş

Duştaydım. Anahtarın kilide girerken çıkardığı sesi duyduğuma yemin edebilirim. Tam olarak tarif edemesem de kapının açıldığını da rüzgardan anlamış olmalıyım diye tahmin ettim. Çıkarken fark ettim, banyo kapısı içeri rüzgar girmeyecek şekilde kapalıydı. Hatta kitliydi. Sahi neden kilitliyordum ki kapıyı? Yalnız yaşıyordum nede olsa. Sanırım korkudan .Yalnızlık korkusu. İçeride olduğunu ,aynı olayı milyonlarca kez yaşamış kadar iyi biliyorsam da onu gördüğümde çok şaşırdım.Yüzündeki soğuk bakış üzerimde bir ürperti olup dolaştı. Tam da orada karşımda durduğu için mi, üşüdüğüm için mi bilmem tüylerim diken diken oldu! Verdiğim bu tepkiyi , yaşadığım bu sahneyi kendime yakıştırdım doğrusu. Uzun zamandır keder ve özlemle yaşıyordum nede olsa. Hatta belki şu an gözlerim dolmalı, dudaklarım titremeliydi. Nede romantik olurdu…Olmadı! -Bunca zamandır nerelerdeydin? Diyebildim sonunda, ama hesap soran biri gibi sanmayın. Patronuna yaptığı hatayı nasıl telafi edebileceğini soran korkmuş bir zavallıydım o an. Sarı saçlarını aynı renk tokasıyla toplamıştı.Hiçbir zaman anlam veremediğim duman rengi gözlerini ,sıradan kahverengi gözlerime dikti. Fiziğinden hiçbir şey kaybetmemişti .Bu görüntüsüyle bana hep insanüstü varlıkları anımsatırdı.O kadar kusursuzdu ki arkadaşlarım hiçbir zaman anlayamadılar neden benim gibi çirkin sayılabiliecek bir adamla birlikte olduğunu. Bense hiçbir zaman ‘asıl önemli olan iç güzelliktir ’ yanılgısına düşmedim, ama neden benimle olduğunu da sorgulamadım. Benimle olmak istediğini ve bensiz bir hiç olacağını düşündüğüne emindim. Bu ona karşı elimdeki tek silahımdı , özgüvenimdi. Yanıma yaklaştı ve sordu beni 3 yıl önce terk edip giden sevgilim… -Hatırlamıyorsun değilmi? -Neyi hatırlamıyorum ? dedim. -Of Allahım offff off!! Sana söyledim ! Binlerce kez söyledim o adamla görüşme dedim sana … -Hangi adamla ya? Ne diyorsun Ayla sen? -Kim olacak Arif denen o hayvandan söz ediyorum! -Ama o arkadaşım, aynı zamanda doktorum biliyorsun. -Arkadaşın mı? Hıh! Hatırlamıyorsun değil mi? Yoo hala hatırlayamadın! Yoksa sana ilaç diye kakaladığı o deneysel uyuşturucuları hala kullanıyor musun? -Yo, hayır! Artık kullanmıyorum. Kullan dedi ama beni çok halsiz kılıyorlardı. Hem konumuz bu değil be kadın neyi hatırlayacakmışım? Neler saçmalıyorsun ? (Bu sefer sesim sert ve yüksek çıkmıştı.) -Beni vurdun! -Ne!!! -BENİ VURDUN ! seni orospuçocuğu beni vurdun! T-shitünü çıkartarak böbreğini sıyırıp geçen kurşunun kusursuz vücudunda bıraktığı o kalleş izi gösterdi ve devam etti. -Öldüğümü sandın ve siktir olup gittin. Hastanede ayıldım. Ameliyattan sonra 2 gün ölü gibi yatmışım.Bunlar yetmezmiş gibi senin yüzünden 2. Kez intihara kalkıştığımı düşündüler .Seni doktor arkadaşın korudu . Beni 2 yıl boyunca bir tımarhaneye kapattılar ulan . Bir an gözlerinin rengi değişti sandım. Öyle öfkelenmişti ki karşımdakinin kim olduğuna bile emin olamadım. İlk intihar girşimimizi hatırladım. Ben işten atılmıştım aynı gün Ayla üniversiteyi bırakma kararı almıstı. Geleceğe dair hiçbir umudumuz yoktu. Şuracıkta kollarında ölsem başka bir şey istemem demişti bana! Dileğini hemen gerçekleştirmek isteyeceğim aklının ucuna gelmemiş olsa gerek.Teklifimi kabul etti ama yöntemi o seçti. Bileklerimizi kesecektik! Neden bileklerimizi keseceğiz silah kullansak ya diye söylendiğimde ,ölürken bile beni seyretmek istediğini söyledi benim canım sevgilim .Ben bayılırken Ayla telefonla yardım çağırmış olacak ki hastanede gözlerimi açtım. Arifle de orda tanıştık. Kısa zamanda dost olduk. Zaten çok yalnız bir insandım buna ihtiyacım vardı. Bana ne derse yaptım , hatta bazen ayla yı kırmak pahasına . Nerde kalmıştık Ayla bana başından geçenleri anlatıyordu bir bir. -İlk 3 ay cehennemi yaşadım sevgilim( gözler hic te sevgilim der gibi bakmıyordu).Her yeri süngerle izole sidik kokan küçücük bir hücreye deli gömleğimle kapattılar beni! Sözlerine devam ederken verdiğim tepkileri büyük bir hazla izliyordu. -Hastabakıcıların tecavüzlerini saymıyorum bile!Öyle çaresiz kalıyorsun ki sevgilim .Öyle çaresizsin ki ölüm hakkın bile elinden alınmış. Bütün varlığınla ölmek isteyip ölemiyorsun bile! Sonra alışıyorsun sevgilim.Hastabakıcılara daha uysal davranıyorsun mesela.Sırf o delikten çıkmak için istemedikleri kadar iyi oluyordum bazen ,anlarsın ya... Tatmin ettim! Önceleri deli gömleğini çıkarttırdım, sonra türlü cilvelerle akıllarına girip doktorla konuşmaları için ikna ettim. Sonunda beni koğuşa aldırdılar.Yıllarım delilerin arasında orospuluk yaparak geçti ve bunun tek sorumlusu sensin! Sen ve senin o kalleş arkadaşın! Artık ağlıyordum.Sadece ağlıyordum yüzüne bakamaz haldeydim.Beni mahveden anlattıklarından çok onu vurduğum günü birden hatırlamamdı. Nerdeyse sarhoş gibiydim.Arifin verdiği dört ilacın hepsini içmiştim.Aylayı gördüğümde tek hissettiğim ona ihtiyacım olmadığıydı.İlaçlar etkisini gösterdikçe kendime mi geliyor sarhoş mu oluyorum anlayamıyordum . Yön duyularım karışıyordu.Nerden bulduğumu hatırlamadığım silahı Aylaya doğrulturken tabanca cok net Ayla ise silik bir siluetti. Kendimi zorladım yapabileceğim bir tek şey vardı ihtiyacım olmayan şeyi yok etmek.Mecburdum… Mermi önce kovandan,sonra namludan ve en sonunda henüz kavuştuğu sevgilimin bedeninden ayrılmıştı.Nasıl unutmuştum bunları ? Ahh o koltuktaki deliğin sebebini neden hiç sorgulamamıştım? Oysa o kan lekesi o bej renkli halıdan hiçbir zaman tam olarak çıkmamıştı.Bunu kendime yediremiyordum böyle kör olmayı . Nasıl bu hale gelmiştim?Nasıl nasıl? Nasıl olacak Arifin yüzünden .Sevili dostum en yakın arkadaşım Arifin. Kalleş Arifin yüzünden!Beni uyuşturuyordu kafamın içine giriyordu! O benim hayatımı yok eden bir yılandı.Belkide herseyi planlamıstı.Bu nasıl olabilirdi? Nasıl bu kadar aptal olabilmiştim? -Bana boçlusun! Dedi durmuş beni izlemekte olan sevgilim. -Ne? Sesim çok boğuk çıkmıştı ve hala ağlıyordum. -Bana borçlusun. O tımarhaneden çıktıktan sonra 1 sene yalnız yaşadım ve hiçbir şey düzelmedi .Sonunda fark ettim ki sen burada keyifle,o doktor arkadaşınla uyuşturucuları çekerken benim hayatımı elimden almıştın.Bunun için geri döndüm. Anlayamamıştım hala. Islak bakışlarımı yüzüne çevirdim. -Bana hayatını borçlusun. dedi -Evet ! diyebildim kesin bir teslimiyetle.Haklıydı ona borçluydum. Hafifçe gülümsedi -Bana borcunu ödeyeceksin! -Fazla kazanmıyorum biliyorsun ama babamdan kalma bu ev senin olsun, alabilirsin. Affet , yapmamalıydım nasıl inandım o … -SUS!Saçmalamayı kes. -Ama ben seni.. -Kes dedim sana .Bana maddiyattan fazlasını borçlusun -Evet ama nasıl… -Bana yaptığını yapacaksın kendine! Gitti fasulye kavanozunda sakladığım tabancamı getirdi. Yerini bilmesi gayet normaldi .Orda saklamak onun fikriydi zaten.Tabancayı bana uzatırken korkusuz ve kararlıydı. Ellerimde soğuk demirin ağırlığıyla dondum. -Kendini vur! Benim tükenen hayatıma karşılık, seninki de sona ermeli! Hiç şaşırmadım zaten bunun için geldiğini bile biliyor gibiydim.Bir an beni öldürmek isteyen bu cadıyı ortadan kaldırmayı istesem de yüzüne baktığımda kaçınılmazı anladım. Yapamazdım .Aksine kontrol ondaydı , ne derse yapacaktım.Evet , evet kendimi vuracaktım. Aslında düşününce o kadarda zor olmadığını fark ettim.Hele bide benim yaşadığım bu boktan hayatı hesaba katarsanız hak verirsiniz diye umuyorum. Şakağıma yasladığım tabancadaki kurşunun ‘‘geliyorum, sakın korkma’’ diye fısıldadığını hayal ettim. Ne ellerim titredi,ne soluksuz kaldım.Korkmuyordum .Aksine soğuk kanlılığım beni dehşete düşürdü. Tetiği çekerken Aylayı düşünmedim.Parmağımda hareketlenen mekanizmanın horozu indirmesini. Küçücük bir iğnenin baruttaki o muazzam gücü 9mm’lik bir çelige nasıl aktardığını tecrübe ettim. Başım ,daha doğrusu başımdan geriye kalanlar, yere düşerken Ayla odada yoktu. Belki yaşama amacını nihayete erdirmiş ve çoktan gitmişti. Bir an vardım ve sonra yoktum! ------------------------------Adli Tıp Raporu----------------------------------------------------- Ölum sebebi: intihar Acıklamalar: Şahıs beraber yasadıgı annesini kaybettikten sonra 4 yıl oncesine kadar şiddetli depresyon ve nihayetinde ağır şizofreni geçirmiştir. İşyerinden gördüğü halisülasyonlar sebebiyle kovulmustur. Ekte bulunan hastane raporlarına göre daha öncede bileklerini kesmek suretiyle intihar girişiminde bulunmustur.Bu sebeple gözetimi altına girdiği doktoru Arif Değirmencinin ifadesine göre ’’psikolojisi nin iyice bozulmuş ve en nihayetinde şizofrenisinin yarattığı hayali kız arkadaşının ona zarar verebilecek dercede baskın bir karakter olusturmuştur.Bunun uzerine tekrar intihara kalkışablieceği gerekçesiyle sadece psikolojik danısmanlıgın yetmeyecegine kanaat getiren doktor şahısa tıbbi deney sayılabilecek nicelikte ve yuksek dozajlı ilaç tedavisi uygulamıştır. İlacların etkisiyle hasta kendni kısa zamanda toparlamıs ve tamamen iyilermiştir. Ancak aradan gecen 2.5 yıllık tedavi sonrasında sonra ilacı bırakma kararı alan şahıs doktoruna ilaçlarını aldığına dair yalan söylemeye başlamıştır. Arif bey hastanın ilaçları almadığını tekrar hayali kız arkadaşından bahsetmeye onunla ilgili anılarını anlatmaya basladğında fark etmiş ve hastayı kesin bir dille uyardığını belirtiyor.Fakat kan değerlerinden anlaşıldığı üzere şahıs uzun süredir ilaç almamıştır.

6 Yorum serrori

serrori 04 Mayıs 2010

0
0
0
1
8
5
9

11

Takas - Tekel Savaşı - Extended Edition (Küfür ve Şiddet İçerir)

Gittikçe fenomenleşen Ahmet Abi'nin büyük savaş görüntülerinin kalan kısmını izleyeceksiniz, Sitemizde ilgili diğer içerikler; http://alkislarlayasiyorum.com/icerik/30053/takas---tekel-savasi-kufur-ve-siddet-icerir http://alkislarlayasiyorum.com/icerik/30131/takas---tekel-savasi---uzun-versiyon-kufur-ve-siddet-icerir http://alkislarlayasiyorum.com/icerik/30460/tekel-savasi-roportaji---rent-a-car-ahmet--

70 Yorum ryuuk

ryuuk 06 Mayıs 2010

0
0
1
9
7
6
2

16

En Kötü Gün

her zamanki gbi kalktı yatağından. kendinde bir eksiklik hissediyordu. geçiştirdi. tuvalete girdi, dişini fırçaladı, klozetin kapağını açtı. tam tuvaletini yapacakken birşey farketti ve ağzı açık kaldı. erkeklik organı yerinde değildi! sadece ayrıntılı biçimde atılmış dikişler vardı.yara çoktan kapanmış gibiydi. gözleri doldu, başı döndü, fakat düzgünce düşündü: böyle birşey olamazdı. rüya görüyorum dedi. kafasını vurmadığı, yumruk atmadığı yer kalmadı. fazla şiddetli vurmuştu, bir ara bayıldı. bir süre sonra uyandı.belki bir ümit hala vardır diyerek yeniden baktı. yoktu yerinde. saçma şeyler düşünüyordu.acaba gece kalkıp kendim mi kestim, organ mafyasımı yaptı gibi. kendini biraz toparlayıp evin içinde izler aramaya başladı.hiçbir kan izi, ayak izi falan yoktu.delirmek üzereydi.belki unutturur diye içki içmeye başladı.akşam olmuştu ve hala içiyordu.kafayı bulmuştu, sızdı. saat gecenin üçüydü ve içkinin etkisi neredeyse kalmamıştı artık.Biraz rahatlamış gibiydi fakat hala titriyordu.dışarı çıkmak istedi, paltosunu aldı, arabasına bindi. nereye gittiğini bilmiyordu.birbuçuk saat geçmişti ve deniz kenarı gibi biryerde olduğunu farketti.bulunduğu yer denizden yüksekti.arabadan indi, kendini bilmeden yürüyordu. Bir tepeye geldi. tepe uçurum gibiydi, aşağıda deniz vardı. yere çömeldi ve denizin sesini dinledi. bir ara arkasından ince ve kısık bir ses geldi.arkasını döner dönmez bunun insan ya da hayvan olmadığını anladı.boyları 1.50 civarında, kafaları vücutlarına göre büyük yaratıklar. uzaylı olmalıydı bunlar! inanmazdı uzaylılara fakat tiplerini ve görünüşlerini biryerlerden bilirdi hep. yaratık konuşmaya başladı: biz bir topluluğuz ve üreme gibi bir şansımız yok. eğer üreyemezsek geleceğimiz yok olacak.fakat senin organın sayende çocuklarımız oldu. adam şaşırdı fakat korkmuyordu. bunun nasıl olduğunu sordu. yaratık: biz gelişmiş bir toplumuz ve böyle birşeyi yapacak kadar teknolojimiz var.bu kadarını bilmen yeter. yaratığın arkasında 10-15 tane küçük yaratık vardı. bunlar çocukları olmalıydı. ilginçtir ama yaratıklar hiç çirkin ve sevimsiz gelmemişti adama. sana bir zararımız oldu, biliyoruz.istersen bizimle gelip sonsuza kadar rahat yaşayabilirsin. Adam sadece gülümsedi. arkasını dönüp uçurumdan kendini derin sulara bıraktı...

1 Yorum

johnberk 19 Mayıs 2010

0
0
0
0
8
8
0

2

Yırtık Converse'ler

-Günümüz- Künt bir baş ağrısıyla uyandı birden.Alkolü fazla kaçırmıştı yine belli ki.Zar zor doğruldu,gözlerini ovuşturarak dağınık,pis yatakta yanında yatan kıza baktı.Kim olduğuna dair en ufak fikri yoktu;bar çiçeklerinden biriydi yine muhtemelen. Kalktı,duşa girdi.Yapış yapış,terle karışık alkol kokan tenine değen soğuk suyla irkildi.Baş ağrısı biraz geçmiş,kendine gelmişti.Saçlarına çarpan suyun sesini dinledi,sanki bir sonbahar yağmuru gibi geldi o ses bir an için.Ayrılık mevsimi sonbahar... -6 ay önce- "Evet arkadaşlar,lineer diferansiyel denklemleri de gelecek hafta göreceğiz." dedi profesör.Ders bitmişti.Hemen topladı defterini kalemini,dışarı attı kendini.Yağmur durmuştu,kampüsün ıslak yollarındaki sarı yapraklara baktı,toprak kokusunu içine çekti...Sessizde duran telefonu çıkardı cebinden,'bebişi'ni aradı.Araları limoniydi biraz ama,seviyordu deli gibi işte.Alttan almaya karar verdi bu sefer,hiç bir şey olmamış gibi aradı 'birtanesi'ni heyecanla: "Alo,bi'tanem napıyorsun?" "İyiyim,evdeyim,sen napıyorsun?Çıktın mı dersten?" "Evet çıktım,oturup bir şeyler içelim mi canım Küçük Park'ta?" "Olur,ben de konuşalım diyecektim zaten." "Nasıl yani?Ne konuşacağız?" "Konuşuruz işte,ben çıkıyorum,15 dakikaya gelirim." Midesi ağrıdı birden.Bilinmeyenin,korkulanın vücuttaki en bilinen etkisi,mide ağrısı.Kafasında soru işaretleri uçuşurken otobüs durağına doğru yürüdü.'Bu sefer bitti sanırım.' diye düşündü.'Ama o da beni seviyor,böyle bitiremez,neleri aştık biz.' dedi içinden.Zor geçecek ama sonunda birbirlerine sarılacakları,öpüşecekleri bir konuşma hayal etti. O konuşma asla sarılmayla bitmedi... -Günümüz- Havluya uzandı,beline doladı ve duştan çıktı.Biraz kendine gelmiş,baş ağrısı da geçmişti.Susuzluğunun farkına vardı.Mutfağa yöneldi su içmek için.O anda kapıya gözü ilişti,yerde duran küçük,yırtık Converse'leri gördü.Baş ağrısı şiddetlendi birden...Daha kaç tane yabancıyla uyanacaktı akşam üstleri baş ağrısıyla?.. Daha kaç çift yırtık Converse yüzüne vuracaktı ayrılığın kendisine hediye ettiği sığ hayatı?..

1 Yorum

biojudas 05 Haziran 2010

0
0
0
1
4
9
3

5