Poşet - 3 / Alkışlarla Yaşıyorum

çocukluk...eskiden

Çevremdeki en yakın aile grubu kuzenlerim olduğundan onlarla birlikte olduğum zamanlarda hep aklıma kendi çocukluğum gelir..Ve de birden kıyaslama ihtiyacı hissederim.İnsan kaç yaşında olursa olsun özlüyor çocukluğunu.Hem belki de nostalji tutkusu da bu yüzden,bize hayatımızın anne karnından sonra en rahat dönemini anımsattığından ki zaten anne karnındaki halet-i ruhiyeyi hatırlamaya imkan da yok,biliyoruz. Dün gece kendi çocukluğumu düşündüm yine.4 ya da 5 yaşında olduğum zamanlar.Annem semt pazarına gidiyor,babamsa işe.O yıllar hayatımda olan tek elektronik eşya televizyon.Ve ben "Susam Sokağı"nı izliyorum.Sayı sayıyorum,kurabiye canavarı olmak istiyorum,vampir kavramını orda öğrenip korkulmaması gerektiğine kanaat getiriyorum.Minik Kuş var bir de.Kocaman bir kuş."Bizim sokakta da olsa ya böyle bir kuş" diyorum,"böyle koskocaman".Zeynep abla var bir de Susam Sokağı'nda.Hayalim öyle bir ablaya sahip olmak. O yıllar mahalle bakkalları güzel iş yapıyor.Daha market furyası başlamamış.Tombi diye bir cips var.Tipitip var o zamanlar ve de karısı Tipitoş,naneli minti var içinden ünlülerin fotoğrafının çıktığı. Ve çay bardağı ölçüsüyle satılan çekirdek.Ekmeklerse kapakları camdan olan tahta dolaplarda.Elimde iki üç bozuk para olduğu zamanlar bakkala koşuyorum,diyorum "bununla ne olur amca?" olan şey bazen sakız,bazen yumuşak şekerlerden.. Sokağa çıkıp çamurla oynuyorum o yıllar.Çamurdan adamlar,tabaklar,evler yapıyorum.Solucanlarla oynamaya meraklıyım.Alıyorum elime,bazılarının ortasında bir şişkinlik var."Sanırım hamile" deyip bir tahta parçasıyla bebeğini doğurabilmesi için operasyonlara girişiyorum.Ama hiç başarılı olamıyorum.Mahallemizde etrafında duvar olmayan bahçeli bir ev var,ordaki eğri ağaca çıkıyorum.Deli dana gibi koşup oynuyorum.Kah ordayım,kah burda.Annem ben evin yolunu bulana kadar bulamıyor beni.E tabi sonrası,güzel bir terlik seansı. Okula başlıyorum.Harçlığım 10 bin o zaman.Bir simit ve bir meyve suyu o kadar ediyor.Sabahçıyım,yataktan kalkmak ne kadar zormuş,o yıllarda bunu öğreniyorum.Hafta içi kalkamayan ben hafta sonları nasıl oluyor da fırlıyorum yataktan güneş doğarken,buna akıl sır erdiremiyorum. 90'ların ortası...Taşınıyoruz.Memur çocuğu olmanın bilincine ilk o zaman varıyorum.Sanki herşeyimi geride bırakıyorum.Ruhum bile geride kalıyor gibi.Yeni bir ev,yeni bir şehir..Eve varınca ilk iş oyuncaklarımı aramak oluyor.Ama yok işte,kolilerde yok,poşetlerde yok,hiçbir yerde yok.Ama ben güzelce poşetlemiştim onları.2 gün boyunca ağlıyorum.Sonra çekyatın altından çıkıyor oyuncaklar.Biri poşeti oraya atmış.Sanki o an dünyanın tüm oyuncakları bana bahşedilmiş gibi seviniyorum. En çok yapbozlarımı bulduğuma seviniyorum.İnşaat işini seviyorum o zamanlar.Sürekli binalar dikiyorum masanın altına,televizyonun yanına. Televizyon demişken artık "Susam Sokağı" yok.Çizgi filmlerle avunuyorum.Casper ve Şirinler favorim.Okuldan 15.10 da çıkan ben aynı vakitte yayınlanan Casper'a yetişmek için koşa koşa eve geliyorum.Üzerimi bile çıkarmadan oturuyorum televizyonun önüne. Şimdiki çocuklara bakıyorum.Tek dertleri bir an önce bilgisayar sahibi olmak,anne ve babayı okulda yardımcı olacağına dair ikna etmeye çalışmak.. Çocuklar artık birbirlerine bilgisayar oyunlarından,facebook'tan ve msn'den bahsediyor.Facebook'ta birbirlerini "ilkokul arkadaşı"(!) yapıyorlar.8 yaşındaki bir velet msn'de "takılıyor" Sokak,top,ip,çamur nedir bilmiyorlar. 6-7 yıl öncesine kadar Teletubbies izlendirilip aptal yerine koyulan bu çocuklar,şimdilerdeyse winx club gibi şeyler izliyorlar.Bizler o zamanlar çizgi film saatini beklerken,onlar artık çizgi film kanallarına sahipler.Kırıldıiğında/kaybolduğunda ağlayacakları bir oyuncakları bile yok. Onlar 2000'li yılların çocukları,bizlerse 90'lı yılların çocukları.On yıl ne kadar da farkediyormuş meğer,bunu öğreniyorum...

11 Yorum 3_joya

3_joya 03 Ekim 2008

0
0
0
3
4
3
0

26

Sabah Mahmurluğu

Güneşli bir kış gününde yola çıkmak gibi... Uykusuzsundur. Gözlerin kamaşır güneşten açamazsın gözlerini. Yüzünde bir tebessüm oluşur. Uyku mahmurluğu vardır üstünde. Sabah ayazı hafiften eser tüylerin ürperir. Yolda sadece sen ve tahminen işe geç kalma telaşı yaşayan orta yaşlarda bir kadın vardır. Yüzünde çokta uzun olmayan ömrüne dair izler vardır kadının. Elinde naylon bir poşet, içinde dün işten gelirken yıkamak için yanına aldığı iş kıyafetleri vardır diye düşünürsün. Hafif nemli, sabun kokulu ceplerini yoklarsın sigaran bitmiştir. Hemen bakkala yönelirsin ve içinden geçirirsin; ne güzel benim sokağımda hala bir bakkal var diye. Millet market deyip dursun sen bakkalından memnunsundur. İçeri girersin. o tanıdık yüzü görürsün gazeteleri yerleştirmekte. İnsan bakkalını akrabalarından çok görüyor diye içinden geçirirsin tekrar. Günaydın kolay gelsin dersin. Sesinin tanır cevap verir. Günaydın hayırdır erkencisin bugün der. Ama işini yapmaya devam eder. Bilir çünkü sen yabancı değilsindir. Belki yabancı biri olsa işini bırakır gelir hemen yanına. ama gocunmazsın, beklersin. İşini bitirir gelir yanına. Sigara dersin marka söylemene gerek yoktur.2 muhabbet edersiniz, havanın güzelliğinden bahsedersiniz. Çıkarsın bakkaldan. Sigaranı yakarsın. Durağa vardır biraz yol. Hayalindeki minibüsü almış olduğunu düşünürsün hani şu hippilerin kullandıklarından renkli renkli ufak tırtıl gibi. Daha alamamışsındır ama bilirsin alacaksındır bir gün. Pek fazla takılmazsın bu duruma. Sigaran biter. Aslında sigarayı bırakma planların vardır. Yakında bırakacaksındır ama bugün değil. Otobüs durağı işe, okula gitmek için bekleşen insanlarla doludur. Herkesin yüzü sabah ayazının etkisiyle beyazdır solgundur. Birazda yorgunluktan belki. Sadece lise çağındaki çocuklar kendi aralarında konuşur şakalaşır. Onları izlersin bir süre. bi sigara daha yakarsın ki otobüs görünür yolun ucundan. Arkadaşlar arasında bu sigaraya otobüs getirten ismini takmışsınızdır zamanında. Seni hiç yanıltmaz. Otobüse binersin arkalarda bir yere oturursun. İlk duraklar olduğu için otobüs çok dolu değildir. Herkes tek başına oturmayı tercih eder. Ama 2–3 durak sonra herkesin yanı dolar. Senin yolun çok uzun değildir. Hem biraz bundan dolayı hem de öyle görmüş olduğundan yaşlı amcaya yer verirsin. Zaten ineceğin durağa da gelmişsindir. Otobüsten inersin cebinden telefonu çıkarırsın. Rehbere gerek yoktur. Son aranan numarayı ararsın. Telefon bir süre çalar açan olmaz.5 dakika daha beklersin.5 dakika daha uyusun diye geçirirsin, kıyamazsın. Sonra bir daha ararsın. Meşgule alınır telefon. Kafanı kaldırıp bakarsın balkondadır. Uykudan yeni uyanmıştır. Ama yinede gülümser, güneş parlar, rüzgâr eser, gülersin. Bir sigara daha yakarsın ama bu sefer yarısında atarsın. Sigara kokmak istemezsin o yanına geldiğinde. Gözünü apartman kapısına dikersin. o sesi beklersin, yürüyen konuşan insanların, arabaların gürültüsü içinde o apartman kapısının açılma sesini. Ses gelir kapı açılır. Zaman yavaşlar, onu görürsün uzaktan. Süzersin baştan aşağı saçını nasıl toplamış, üzerinde ne var. Aklına kazırsın görüntüsünü sanki son kez görüyormuşsun gibi. Önce bakmaz sana içlersin. Yere bakarak yürür. Ama bilir onu izlediğini. belkide bilerek bakmaz hemen. Sonra köşedeki manavın yanında geçer gözlerini kaldırır bakar sana. İşte o an düşünürsün tezgâhtaki en güzel elma en güzel çilek onun yanında çirkinleşir. Karşıdan karşıya geçerken tedirgin olur hep. Gözlerinle akan trafiği kollarsın bir yandan da onu. Yoldan geçer sana doğru gelir. Koşup kucaklamak istersin ama burası onun mahallesidir ya bir gören olursa. Gelir yanaklarına öpücük kondururur. Bütün gücünle içine çekersin kokusunu son nefesini alırmış gibi. Onlayken hep heyecanlanırsın elini kolunu koyacak yer bulamazsın sadece bakarsın gözlerine... İşte böyle bir şeydir onla başlayan bir gün. Yaşamak gibi, günlerden bir gün gibi. Onla başlayan her gün dakikalara, saatlere, takvimlere küsersin. Ama bilirsin o senin bir daha kimseye yakıştırmak istemeyeceğin tüm benzetmelerdir. o senin yeni dünyandır. O senin sevgilindir, sevgilim sözünün en çok yakıştığıdır. 05 01 2007

4 Yorum frogel

frogel 08 Ocak 2009

0
0
0
3
9
1
4

17

Plastik Vampir Dişi

80'li yıllarda bakkallarımızda, ağzı açık bir şeffaf poşetin içinde bu vampir dişleriden dolu olduğunu görmek bizi hiç şaşırtmazdı. :) Neredeyse her çocuğun o dönem vampir dişi olmuştur. Plastiğin tadını ve kokusunu en derin bu dişleri taktığımızda yaşardık. Plastiğin direncinden dolayı diş geriye doğru açılmak ister ve bu nedenden dolayı ağız tam kapanmazdı. :) Başta aile fertleri olmak üzere çevrede kim varsa; yarım açılan ağız ve gösterilen bembeyaz vampir dişleri ile korkutulmaya çalışılırdı...

15 Yorum

zafer3507 05 Temmuz 2010

0
0
0
5
2
2
0

14

Cheetos'tan Çıkan Oyuncak Hayvanlar

Doksanların başlarında çitos'un verdiği oyuncaklardı. Babamın verdiği harçlığı cipse yatırırdım. Cipsten o kadar çok bıkmıştım ki, paketten çıkan oyuncağı alırdım, cipsi arkadaşlara dağıtırdım. Bir pakette birden fazla çıktığı olurdu, hazine bulmuş gibi sevinirdim. Poşet dolusu hayvan figürüm vardı. İlerleyen senelerde mini arabalar çıktı sonra tasolar, sonra da boku çıktı zaten.

20 Yorum

80sforever 23 Eylül 2010

0
0
0
7
5
2
7

22

Kötü Yolculuk Yoktur, Toplu Taşıma Vardır

Daha ilk andan belliydi ve bunun önüne hiçbir şey geçemezdi; genç adamın yolculuğu oldukça çileli olacaktı. Otobüs hıncahınç doluydu ve ben orta kapının tam arkasındaki bölümün cam kenarında oturmuş kitabımı okuyordum. Adetim üzere her durakta olduğu gibi bu durakta da kitaptan başımı kaldırıp binenlere bakmıştım. Metalci tişörtlü, uzun saçlı, küpeli genç binerken öğrenci bileti basmış sürücü ise paso sormuştu. Genç, cüzdanını şöyle bir gösterse de tartışma sürüyordu, tahmin ediyordum; öğrenci kimliğini yarım çıkarıp paso diye yutturma çabası boşa çıkmıştı. Kış günü akşamın altısının o kasvetli ve karanlık havasında güneş gözlüğü takmayı bir borç bilen sürücü “yasak arkadaşım, bizden de hesap soruluyor” diye söylenmeyi sürdürürken genç tartışmaya neden olmuş olmanın verdiği utangaçlıkla otobüs içinde ilerlemeye başlamıştı bile… İnsanları yararak otobüsün ortasına kadar ilerlemiş, bir elinde oldukça ağır görünen siyah bir poşet ve sırtında çantası ile tutunacak bir yer aranmaya başlamıştı. Benim derdim ise otobüsün camları buharlanmış olduğundan etrafı göremememdi; zaten bu yüzden kışın otobüste kitap okurdum. Ne kadar şanslı olduğumu düşündüm; elimde siyah poşetim, sırtımda çantam yoktu ve otobüse indirimli binebilmek için para ödemek zorunda değildim. Toplu taşımayı indirimli kullanmak için para ödediğimizde indirimli kullanmanın ne anlamı kaldığını düşündüm, öğrenci kimliği zaten öğrenci olduğunu ve indirimli binmeye hakkın olduğunu göstermiyor muydu? Ne önemi vardı ki; ben kendime bir meşgale bulmuştum, onu gözlemleyecektim… Arada bir poşetini yorulan elinden diğerine geçirmeye çalışıyor ancak poşet mutlaka birine değiyordu. Poşetini iki ayrı insanın bacakları arasından geçirmeye çalışırken çirkin bakışlar üstüne yöneliyor, “tööbe, cık cık, hoouuuffff” gibi dil-üst damak sesleri ve “kımıldanma artık tepem atıyor” boş tehdidini savuran nefeslenmeler duyuluyordu. Bu sefer de yalnızca soluk verirken çıkardığımız basit sese çeşitli vurgular yaparak ne çok şey ifade edebildiğimizi düşünmeye başlamıştım… İçerisi cehennemi sıcak olmuştu ama ben oturuyordum, yakınma hakkım yoktu. Zaten buna yüzüm de yoktu. Genç, yanında bulunan camı açmaya çalışıyor ancak emektar “ikarus”un camı ona eşdeğer bir mukavemet gösteriyor, açılmıyordu. İşte şimdi de “ banker bilo” filminden beri başkent caddelerinde “ikarus”un dolaştığını, zaten en başından bu boktan Macar malı araçları neden aldığımızı, ve bunlar yakması gerekenin 3 katı yakıt yaktığı halde neden hala kullanıldığını düşünmeye başlamıştım. Eğer “ikarus” olmasaydı, toplu taşıma ücretine hatırı sayılır bir indirim yapmak olasıydı. Ayrıca bunların püskürttüğü kapkara dumanı görünce akaryakıtla değil de, kömür yakarak buhar gücüyle çalıştığı akla geliyordu; ve bu düşünceyi “ikarus” o kudretli homurtusuyla destekliyordu, adeta kara tren gidiyordu. Motorundan yayılan üç bin derece© sıcaklığa rağmen motor parçalarının erimemesini takdirle karşılıyordum; gavur yapmıştı… Sonunda cam açılmıştı, içeri dolan serin, taze havayla birlikte ben de rahat bir nefes almıştım. Ancak o oradaydı… “Modern” teyze oradaydı. İyice seyrelmiş kısa ve kızıl boyalı saçlarının camdan gelen rüzgarın etkisiyle dikeldiğini ve kafa derisinin görünmeye başladığını tahmin edebiliyordum, bu manzarayı az görmemiştim. Cam açılalı henüz bir dakika geçmemişti ki ojeli, üç santim kalınlığında “makas kesmez” tırnaklı parmağını uzatarak “beyefendi af edersiniz, camı kapatabilir misiniz ?” dedi. Bunlarda insanımızın alışılagelmiş sıcak samimiyeti yoktu, torunu yaşındaki gence “beyefendi” diye hitap ediyor; evladım, oğlum ya da en azından bir “genç adam”ı çok görüyordu. Cam kapandıktan sonra susması söz konusu değildi; hiç düşünce yok gençlerde, yaşlı mı var hasta mı var, ailesinden böyle görmüş diye söylenmeye başladı o Camel sigarası içen ses tellerinden çıkan Tuncel Kurtiz kırması sesiyle… Otobüs nispeten boşalmıştı. Ayakta kalan tek tük insan artık özgürce devinebiliyor, diktatör rejimden yeni kurtulmuş bir halk gibi neşeleniyorlardı. Genç artık oturuyordu. Bir önceki durakta “oturan”lardan birinin inmesiyle Genç bir yılan gibi kıvrılarak önündekini aşmış ve koltuğa oturmuştu. Bu sinsiliğini sevmemiştim. Biraz daha yol aldıktan sonra Genç kalkarak arka kapıya doğru yürüdü, düğmeye bastı. Otobüs durduğunda orta kapıdaki insanlar inmiş, arka kapıdaki genç ise açılmayan kapıyla yüz yüze kalmıştı. Sürücü onu görmüş müydü? Bilerek mi açmamıştı? Bilemiyordum. Ancak bildiğim şuydu ki genç “kaptan, arka kapı” diye bağıramayanlardandı. Biliyordu ki bağırsa da o kapı açılmayacaktı ve daha fazla bağırarak yeni bir tartışma çıkarmak zorunda kalacaktı. Bir sonraki durakta orta kapıdan indi. Az önce bulunduğu noktaya yeniden yürüyerek gidecekti… Ben inmem gereken durakta kalktım, yanımdakine nazik bir baş hareketi yaparak yol istedim, orta kapıdan indim. Benim için her şey ne kadar da kolaydı. “Peki ya o” diye düşündüm, hak etmiş miydi? Hangi insan evladı böylesine bir çileyi hak ederdi ki? “Peki ama neden” diye sordum kendi kendime. Başkentin keskin soğuğu yüzümde otobüsten kalmış son ısıyı da alıp götürünce kendime geldim. “Bana ne ulan” diyerek durağın yanındaki büfeye doğru yürüdüm; canım gazoz istiyordu...

6 Yorum

theaftermath 06 Kasım 2010

0
0
0
3
4
1
8

17

Kitty'nin Karşısında Mala Bağlamak

Blog TV'nin poşet ile suratını yakan gençten sonra 2. ünlüsü de gelmiş oldu. İngiliz Kitty ile canlı yayın şovlarına devam eden 'Chymera' nickli ergen, Türk Blog TV tarihinin en fazla izlenen üyesi durumuna geldi. Binlerce kişinin izlediği, adına yüzlerce entry girilen 'Chymera', Anadolu İngilizcesi ile güzeller güzelini güldürmeyi başarıyor. 'Chymera'nın bi sonraki şovu ile beraber, ailesi ve akrabalarıyla olan yeni ilişki durumu da merak ediliyor.

48 Yorum ShaLaLa

ShaLaLa 26 Mayıs 2011

0
0
1
9
1
8
2

11

Uzaktan

O gün yapacak çok işi vardı. Fatura ödeyecek, kitap alacak, aldığı pantolonu değiştirecek ve fotoğraf makinesini teknik servisten geri alacaktı. Tüm bunları hallettikten sonra da arkadaşlarıyla buluşup sinemaya gidecekti. Dolmuş durağına gidip kuyruğa girdi. Kuyruktakilerle birlikte, kapısını açan dolmuşa hücum etti. Arka sırada kendine yer buldu. Ön tarafa doğru ücretini uzatırken onu gördü. Lisedeyken hoşlandığı, daha da doğrusu aşık olduğu kız dolmuştaydı. Kendisinden iki sıra önde, cam kenarında oturuyordu. Zamanında, arkadaş olmalarına rağmen ona bir türlü açılamamıştı. Aradan yıllar geçmişti. Gene çok güzeldi. İçini hoş bir gerginlik kapladı. Normalde ayakta duran önündeki teyzeye yer verirdi, ama şimdi onun tarafından fark edilmek istemiyordu. Gözlerini kapatıp uyur gibi takıldı. Yaptığı onu rahatsız etse de, dolmuşta yer verebilecek akranlarının varlığı onu teselli etti. Zaten nihayet birisi teyzeye yer verdi. Sessizce onu izlemeye devam etti. İneceği yeri geçtiler ama inmedi. Onun, kendisini inerken fark etmesi iyi olmazdı. Bu karşılaşmaya tam anlamıyla hazırlıksız yakalanmıştı. Arabada ikisinden başka kimse olmasaydı onunla rahatça selamlaşır, sohbet ederdi. Son durakta indiler. Onu belki bir daha göremeyebilirdi. ''Birkaç dakika izlesem bir şey olmaz.'' diye düşünerek takip etmeye başladı. Saniyeler sonra, karşısındaki tuhaf manzaraya bakakaldı. Kız, yanına gittiği biriyle sarılıp öpüşmüştü. Bu kişi liseden en iyi arkadaşıydı ve hâlâ en yakın arkadaşlarından biriydi. Şaşırmıştı. Kulakları uğuldamaya başladı. Oradan hızla uzaklaştı. İşlerini elinden geldiğince bitirmeye çalışırken, o görüntü aklından çıkmadı. Elleri torbalarla dolu bir halde, içmek için bir yere girdi. Normalde bu saatte içmezdi ama şimdi kafasını dağıtması lazımdı. İki buçuk biradan sonra kalktı. Yakınlardaki bir parka gitti. Boş bir banka oturdu. Düşüncelere dalmıştı. O ikisinin birlikte olmasında belki yanlış bir şey yoktu, ama arkadaşı bunu ona yapmayacaktı. O kız hakkında neler hissettiğini ona anlatmıştı. Gerçi arkadaşı da kendi düşüncelerini söylemiş olsaydı dostlukları bozulabilirdi. Yine de, başka kimse mi kalmamıştı? Acaba ne kadar zamandır birlikteydiler? Bundan sonra arkadaşı aradığında onunla nasıl konuşabilecekti? ''Of, bu durumda beni kim takar!'' dedi kendi kendine. Telefonu çaldı. Arkadaşları sinemaya gelmiş, onu bekliyorlardı. Saatine baktı, zamanın epey geçmiş olduğunu fark etmemişti. Çabucak parkın önünde bekleyen taksilerden birine bindi. Arkadaşlarına keyifsiz olduğunu belli etmemeye çalıştı. İçlerinde o eski dostunu tanıyan da vardı, ama kimseye bir şey anlatmak istemiyordu. Girdikleri film hareketli olmasına rağmen başladıktan kısa süre sonra uyudu. Ara olduğunda lavaboya gidip öğürdü ama bir şey çıkmadı. İkinci yarıyı da uyuyarak geçirdi. Film ona iyi gelmiş, uykusunu almıştı. Birkaç saat sonra evin yolunu tuttu. Aslında bugün, kalp ameliyatı geçirdikten sonra evine dönen dedesini ziyaret etmeyi de planlamıştı, ama artık yarın gitse daha iyi olacaktı. Apartmana geldiğinde kapının önünde bekleyen bir kadınla karşılaştı. Kadın ona ismini sordu. Elinde bir torba vardı. Bu, onun torbasına benziyordu. Kadın, uzaktan onun poşeti parktaki bankta bıraktığını gördüğünü, seslendiğini ama onun duymadığını, banka gelene kadar taksiyeyle gitmiş olduğunu anlattı. İsmini ve adresini poşetteki formdan öğrendiğini söyledi. Bahsettiği form fotoğraf makinesinin iade formu olmalıydı. Torbada bir de, esas dostlar olan kitaplar vardı. Teşekkür edip torbayı aldı. Onu içeri davet etti ama kadın gitmesi gerektiğini söyledi. Uzaklaşırken arkasından baktı. Çok değişik bir gün geçiriyordu. ''İsmini sorsaydım.'' diye geçirdi içinden. Birden, onun ne kadar büyük bir iyilik yaptığını düşündü. Gidip ismini öğrenecekti.

7 Yorum

tımbıllı 28 Mayıs 2011

0
0
0
1
2
6
2

1

Klozetten Sonra En Büyük İcat

Efendim teknoloji diyarı Japonya yememiş içmememiş sokak ortasında zor durumda kalan insanları düşünerek seyyar tuvalet icat etmiş. Tuvaletten çok çöp poşetini andıran icatın özelliklerini hepimiz izleyelim. Yalnız yemekten önce izlememenizi tavsiye eder bu durumdan şirketimizin sorumlu olmayacağını hatırlatırız.

56 Yorum onal61

onal61 28 Mayıs 2011

0
0
0
9
9
1
0

13

Metin Tekin - Maça Geliş

Futbolumuzun 80'li yıllarından bir kesit. Belli ki o yıllarda takım otobüsü sadece şehirler arası çalışıyormuş. Sarı Fırtına Metin Tekin'in elindeki poşete bakılırsa maça değil de tahlil sonuçlarını göstermek üzere hastaneye gelir gibi bir hali var...

62 Yorum

usprimer 07 Haziran 2011

0
0
1
7
2
7
7

45

Portakal Kaplamalı Leblebi

Merhaba, ben soyadı olmasa hayatı boyunca hiçbir şeyi becerememiş, tutunamamış, varlığı evrende kelebek etkisi yaratmaktan oldukça aciz biriyim. ben, Çorumun önemli tüccarlarından olan "Gedikoğlu" ailesinin şu anki tek oğlu, varisiyim. sülalem yıllardır leblebicilikle uğraşıyor. öyle bir yıllardır ki bu; fabrikanın girişinde, dükkanların camında, poşetlerimizde, kutularda, kese kağıtlarında "since 1941" yazıyor. Baba mesleğinin cümle içinde kullanımı sakız gibi sündürmüşüz anlayacağınız, ve ailemin bunca başarısını -yıllardır yurdun dört bir köşesine leblebi satmak başarı kabul edilirse eğer- bir kenara bırakırsak, ben hayatım boyunca "kirazın çekirdeğini yutarsam içimde kiraz ağacı çıkar mı acaba" saflığıyla yaşadım. Kafamı hiçbir zaman çok yormadım. Ufak da olsa bir tane bile başarıya değil imza atmak nokta bile koymadım. Günlerim birilerinin benim için yaptıkları planları gerçekleştirmekle geçti. Evcilik oynarken sen baba olucaksın dediler, oldum. Ödevlerini yap dediler, yaptım. Hugoyu aradığımda tolga abi 4e bas, sola dön dedi, döndüm. Gamze senden hoşlanıyor bence teklif edersen kabul eder dediler, ettim. Annem vitamin evladım az meyve ye dedi, yedim. Babam okuyup ne yapacaksın fabrikaya, dükkanlara git gel dedi, okumayıp "ah bici bici leblebici, taze kavrulmuş içi" türküsü eşliğinde leblebilerle uğraştım. Gamze yıl dönümümüzde -sanki evlenmişiz gibi- şu katologtaki parfümü al dedi, aldım. En yakın arkadaşım Mesut -ya da parazitim- hacı bende bozuk yok sen şimdi öde ben sonra sana veririm dedi, ödedim. işte böyle böyle yirmi yaşıma geldim. Annem öldü. Babam karısının ölümünü çiçekleriyle, domatesleriyle unutmaya çalışma ümidiyle kendini bahçesine verdi. Gamze beni kulağı küpeli bir çocukla aldattı. Mesut üniversite okumaya ankaraya gitti. Arada tatillerde gelip hesabı kitleyip geri gidiyor. Kumarbaz amcam -her ailede bir hayırsız olmalı, yoksa sitkomcular nereden ekmek yer- mal varlığımızı telatabilerin süpürgesi gibi "hüüüp" diye içine çekmekle meşgul. Bense şu an tüm leblebilerden sorumlu bakanım. Hatta başbakan. hatta diktatör. Başta üçüncü bölgeden adaydım şu ansa bir kralım. Leblebiler kralı! beyaz şeker kaplamalı, baharatlı, susamlı-ballı, sade, beyaz, çikolatalı... bütün leblebiler bana tabi. Ama ben onlarla ne yapmam gerektiğini hiç mi hiç bilmiyorum. En fazla havaya fırrlatıp başımı da geri atarak ağzıma atabilirim. Belki bir de avcuma alıp tek mi çift oynarım. ve biliyorum ki, birkaç sene sonra babam da ölecek. Çünkü çok hasta. "Haplarla ayakta duruyorum" marjinalliği babamın vücudunda çirkin bir ur olarak baş gösteriyor. ve babam ölünceye kadar tüm bu leblebi imparatorluğu parçalanacak, eminim. Batının teknolojisini yeterince takip edemeyeceğim, muasır medeniyetlere "vayy be gavurlar yapıyor işte" diye imrenerek bakacağım ve önce çikolata kaplılar özerklik isteyecek ardından baharatlılar.. sonra teker teker hepsi bağımsızlıklarına kavuşacak. Bense o sırada bir cafede başka bir muhabbetim olmadığı için "doksanlar ne güzeldi.. Sıdıka vardı, taş lu et devrindeki çakılı ben çok beğenirdim, ağızda patlayan şeker ne acayipti dimi?" diyerek kız tavlamaya çalışacağım. Ama her seferinde eve skor tabelama yazılan koca bir sıfırla döneceğim. Çünkü önceden "Gedikoğlu" soyadını taşıdığım için yakışıklı, karizmatik, espirili ve tatlıydım. O zamanlar gelince ise koca bir hiç olacağım, yapay seleksiyonla eriyip gideceğim. Başkalarını mutlu etmek için de kendimden ödün verecek, kendimi değiştirecek yaşı çoktan geçtiğimden eski yeşilçam oyuncularının şimdi sefalet yaşaması gibi ben de yitip gideceğim.

3 Yorum

bitakimzem 16 Haziran 2011

0
0
0
1
3
2
3

8