Vaat / Alkışlarla Yaşıyorum

Rüyamda Hoşaf İçtim Acaba?

Bir dönemin temcit pilavlarındandı bu rüya tabirleri işi. Aslen tamamen gizli ve açık arzulara peşkeş çekilmek üzere hazırlanmış bir sürü safsata içeren bu eserler, gayet faydasız ve hatta zararlıydı. Değirmenin anlamını ağzımıza çalmışlar. Rüyanızda horoz gördüyseniz bu muhtemelen şu anki ruh halinizle ilgili bir şeydir teyzecim, tabii horozu nasıl gördünüz mühim. Ancak ablacım, hoşaftan ziyade 'acaba' tonlamanız analiz istiyor. Ve ilk kupon pazartesi, gelecek vaatlerine dair bir eseri edinme teşebbüsü için ne güzel bir başlangıç. Bugün, yarın daima... Kıssadan hisse; rüyalar gelecekten haber vermez, rüyalarınızı ulu orta anlatmayın, kendinizi Hz. Yusuf sanmayın.

17 Yorum terbet

terbet 25 Şubat 2010

0
0
0
2
4
8
4

6

Roman Mahallesi Muhtar Adayı İbo

Vatan gıda pazarı sponsorluğunda roman mahallesine muhtar adaylığını koyan ibo çay içip kafayı bulduktan sonra mahalleye kerhane, pavyon vaatlerinde bulunuyor.

26 Yorum

pilavüstükuru 22 Temmuz 2009

0
0
0
8
8
5
0

11

Bir Takım Sıkıntılı Diyaloglar

Sessizce çalışma odama girdim. Evde kimse yoktu, saatte çok geç değildi ama içimde çocukluktan kalma bir dürtüyle karanlıkta sessiz olmam gerektiğini hissettim. Masama oturdum. Odanın ışığına dokunmayıp çalışma masamın lambasını açtım. Bomboş kağıtla göz göze geldik o an. Kağıt hiçbir şey söylemiyordu. Masallarda, hikayelerde bu tarz materyaller; yazılmayı, çizilmeyi arzu eder, sanatla dolup taşmak için can atarlardı ama benim kağıdımın umurunda değildi sanki. Daha önceden çizip, yırttığım kağıtlar yerdeydi. Son derece sıkıntılıydım geçer sefer; “Temizlemeye tenezzül etmemişim demek ki” dedim. Sessizce feryat figan inleyen çalışmalarımı yerden kaldırdım. Çizgileri tek tek, ince ince silip, yarattığım anlık karakterlerin acılarına son verdim. Boş kağıda bir karakter çizdim. Dolgun dudaklı, küçük burunlu, seyrek saçlı, sümüklü bir çocuk. Kulaklarını önce kepçe yaptım, sonra vazgeçip sildim. Bir şehir çocuğuydu bu. Göç etmiş, dünya nimetlerinden hiç birini görmemiş, parlak bir zekaya sahip olmayan bir kenar mahalle çocuğu. “Babası şoför olsun” dedim, “Annesi çalışmasın evde otursun, bir abisi, birde kız kardeşi olsun. Abisi liseye gitsin, kız kardeşi embesil embesil televizyon izlesin.” Çizmeyi bitirdiğimde sakince kalemi bıraktım. “Na’ber?” dedim. “İyiii” dedi. “Sende benim hatırımı sormayacak mısın?” “Nasılsın?” “İyidir, sağ ol” diyerek gülümsedim ve devam ettim “Memnun musun hayatından?” “Evet” “Çok mu az mı?” “Çok” “Nesinden memnunsun bu kadar?” “Arkadaşlarla top oynuyoruz” dedi burnunu koluyla sildi. “Başka?” dedim. “Başka yok” dedi. “Topun patlasa n’olcak?” “Yenisini alırız” “Paran var mı?” “Yokta babamgilden isterim” dedi. “İyi, peki” dedim. İş yoktu bu çocukta. Zaten çocuk çizmekle hata etmiştim. Duygusal klişe işte, üretemediğinde işi oluruna vardırma şekli. Mecburen sildim onu. Pek gelecek vaat eden bir olayı yoktu ama efendi çocuktu yine de. Pişman oldum sildikten sonra. Pek tabi arşivleyebilirdim onu. Tekrar çizsem aynı olmayacağından üzüntüyle kaldım masamda. Her sildiğim karakter için üzülürdüm aslında. Sıfırdan bir kişilik yaratmak, kafada o kişilik için bir geçmiş oluşturmak, farklı formlarda da olsa kendine has bir görüntüyle onlara hayat vermek, sonra da hepsini bir kalemde silip atmak… Eğer ince düşünen, hassas biriyseniz bunu farazi bir acımasızlık olarak nitelendirebilirsiniz. Gerçekten Tanrı’nın yerinde olmak istemezdim. Başka bir şey çizmeyi denedim sonra. Zaten depresif olan ruh halim neşeli şeyler üretmek için müsait değildi. Hayatla bir takım problemler yaşıyordum bu dönem. Kime kızacağım konusunda emin değildim. Zira ortada hayatıma müdahale eden kimse yoktu. Herkes kadar temiz ve ilahi manipülasyondan uzak gibi görünen bir yaşantıya sahiptim ama kendimi buna ikna edemiyordum. Sanki birilerinin benimle ilgili olarak uzun ve acı dolu planları vardı. Normal koşullarda birine büyük acılar işkence etmek istiyorsanız, öncelikle ona akıl almaz fiziksel acılar çektirirsiniz. Sonra en yakın olduğu kişilere yönelip, karşısında onlara eziyet ederek kurbanı ruhen bitirirsiniz. Bu kişiler annesi, babası, karısı, çocukları, kardeşi, metresi olabilir. Sonunda ya öldürürsünüz yada sakat bırakıp ölümden daha fena bir hayat yaşamasını izlersiniz. Bu sizin ne kadar hasta ruhlu olduğunuza bağlı. Ben bunların hiç birini yapmadım. Ama kafamda en vahşi, en acımasız, en insanlık dışı olanını kurgulamıştım işte. Gerçi bu yetersiz bir kurguydu aslında. Düşününce hayatın bizzat kendisi benim uydurduğum işkence senaryosundan daha komplike ve acı verici değil mi? Seçemediğiniz koşullarda başlıyorsunuz. Reddediliyor, acı çekmenin doğal olduğuna inandırılıyorsunuz. Sınıflandırılıp, nasıl davranmanız gerektiğiyle ilgili emirler alıyorsunuz. Halbuki hayat boyu aldığınız eğitimlerin tamamı aslında kendi içinde sizin davranışlarınızı disipline etmeye yönelik. Bunlar yetmezmiş gibi kaybediyorsunuz. Henüz kazanamadıklarınızı, zaten sahip olduklarınızı, sahip olmayı hayal ettiklerinizi, hayal etme yeteneğinizi kaybediyorsunuz. Köle oluyorsunuz, efendi oluyorsunuz. Bunlardan en az birini seçmek zorunda kalıyorsunuz. Acı çek yada acı çekerken acı çektir !!? Eğer insanlıktan bir parça nasibinizi almışsanız acı çektirmekte en az acı çekmek kadar acı vericidir yani acı çek yada acı çek !? Üret ve sat ama asla karşılığını alma. Karşılığını iste ama sakın kaba kuvvete direnme. Babana güven ama seni uçuruma iten kişi baban olacak bunu da unutma. Anneni sev ama sadece annen biçilmiş anaçlık ölçülerine uygunsa. “Allah aneminde, babamında belasını versin” dedim. Düşündükçe delirmenin eşiğine geliyor insan böyle zamanlarda. “Üretmeliyim.” O saatlerde yeterince zeki değildim. Oluruna vardırmaktan başka çarem yoktu nihayetinde. Yaşlı adam çizmeye karar verdim böylece. Büyük burun delikleri, beyaz bir bıyık, gülümseme ifadesi almış gözler, küçük bir ağız. Yalnız yaşamış, hayatı boyunca diyar diyar gezmiş, türlü duygularla yoğrulmuş… “Off düşünürken bile sıkılıyorum” dedim içimden. Silerken hiç sakin ve ince değildim. “Git işine amca” dedim. “Orospu çizeyim ben orospu, yaşlı adamda neymiş.” Klasik kırmızı elbiseli, sarı saçlı, iri göğüslü, hokka burunlu, şuh, entrika manyağı ama gizemli kahramana aşık olunca da insafa gelen dış kaynaklı bu figürü çizmeye koyuldum. “Küçükken babası tarafından cinsel istismara uğramış olsun, annesi genç yaşta ölsün, hayat boyu erkeklerin ilk düşündüğünün onu becermek olduğunu erken fark edip çevresindekileri bu şekilde kullansın” diye kurguladım kafamda. Çok uygun bir senaryoydu bu hatun için. “Nasılsın?” diye sordum. “Teşekkür ederim canım sen nasılsın?” “Seni gördüm daha iyi oldum tatlım” dedim. Tiksintiyle gülümsedi. “Seni neden çizdim biliyor musun?” diye sordum. “Sağ elin mi kaşınıyor” dedi. “Hayır, onu senden önce gelen bayan halletti” dedim. “Bir cevap istiyorum, bu cevabın dürüstçe verilmiş olması gerekiyor. Bu kadar dürüst cevabın soğukkanlı birinden gelmesi gerekiyor. Başka türlüsünü hoş karşılayamam.” “Peki yakışıklı, istediğin soğukkanlılık olsun” dedi. “Öncelikle şunu öğrenmem gerek; eğer sana yaşaman için bir fırsat verilseydi, sence bu gerçekten bir fırsat mı olurdu yoksa sana bunu önerenlerin seninle bir alıp veremediği olduğunu mu düşünürdün?” “Önerenler erkek mi?” “Fark etmez, amaçları sadece sana hayat vermek” dedim. “Benim bu hayatta öğrendiğim tek şey; ne kadar hızlı, o kadar acısız, bebeğim. Eğer hayat gerçekten bir fırsat olsaydı şu an seninle aynı yatakta, geleceğimiz hakkında konuşup, tatilimizi planlıyor olmaz mıydık? Bir şeye fırsat diyebilmek için varsayılandan daha iyi koşullar sunması gerekir. Bir şekilde hiç var olmamış olmayı dileme ihtimalin varsa buna nasıl fırsat diyebilirsin?” “Güzel tespit” dedim. “Şahsen şu an sessiz, sakin, günahsız bir ölüm için veremeyeceğim hiç bir şey yok. Peki asıl sorum şu; intihar etmek konusunda ne düşünüyorsun? Zayıflık mı bu sence?” “Tatlım, sen bana bu soruları sorduğuna göre yaşamın aslında ruhlarımızı ıslah etmek için kurulmuş taştan topraktan bir cehennem olduğunun farkına varmışsın. Buradan çıkmak için tek şansın beynine giren bir kurşunsa, o kurşun kafana girmeden önce beni silmeyi sakın unutma derim.” “Bu kadar kesin yani?” diye sordum. “Bu kadar kesin” dedi. Cesaretimi toplayamamıştım önce ama kırmızılı ikna ediciydi. Korkacak hiç bir şey yoktu cidden. Ben gittikten sonra işsizlik oranının sıfırlanacağı, savaşların biteceği, insanların sonsuz mutluluk için çare bulacağı da yoktu. Bu sohbet rahatlatmıştı beni, kafamda hiçbir soru işareti kalmamıştı. Kırmızılı bilge biri çıkmıştı. Defolup gitmeliydim bu saçma hikâyeden. Hiç zaman kaybetmeden çok afili bir silah çizdim kırmızının yanına. Biraz zaman aldı ama son derece gerçekçi oldu. Çizmeyi bitirdiğimde kırmızılıya saygılarımı sundum. “Seni tanımak şerefti benim için” dedim. “Seni de öyle” dedi. İnce ince sildim hatlarını, hiç canını yakmadım. “Hoşça kal yakışıklı” dedi. “Merak etme birazdan yanındayım” dedim. Mürekkepten silahımı elime aldım. Derin bir nefes çekip tetiğe asıldım. Şiddetli bir ses ama hiç acı yok… Ölmemiştim. Elimle yokladım. Silahı dayadığım şakağımda siyah, diğer şakağımda ise kırmızı mürekkep lekesi vardı. Hatta kırmızı mürekkebin bir kısmı duvara sıçramıştı. “Hay yedi ceddini senin..” deyip bastım kahkahayı. Hayat anca bu kadar eğlenceli olabilirdi. Bir sigara yakıp, kahkahalarımın gecenin sessizliğini piç etmesine izin verdim.

8 Yorum

ardasakar 06 Ağustos 2009

0
0
0
6
0
1
6

12

8 bit Müzik Trip (Stop Motion Lego Animasyonuyla)

8 bit müzik şöleni ve süper lego animasyonu ile size geçmişe yolculuk vaat ediyorum.Bu video'yu izlerken çocukluğunuz bir film şeridi gibi gözünüzün önünden geçecek...

6 Yorum

seanpaul 27 Ekim 2010

0
0
0
3
9
3
5

10

Genç Ağaoğlu'nun Yıllanmış Vaatleri

Ali Ağaoğlu'nun yıllar önce de sevgilisine "buraya havuz döşeyeceğim, burada park olacak, burada nükleer santral olacak" gibi boş vaatlerde bulunduğunu izleyeceksiniz efenim..

35 Yorum yahsin

yahsin 26 Kasım 2010

0
0
0
7
2
9
0

9

Tansu Çiller Tanıtım Filmi - Haydi Türkiyem İleri

Kıratın dişi süvarisi, gençlerin anası, seçmenin bacısı, seçim vaatlerinin efsane ismi Çiller'in gençliğe vaatleri, dönem teknolojisi ve efektleri ile birleşiyor. Benzer içerikler için; http://alkislarlayasiyorum.com/?page=search&search_keyword=se%C3%A7im

31 Yorum boss25

boss25 19 Nisan 2011

0
0
0
8
9
2
2

9

Öğrenci vs VS

Yataktan kalkmak için uğraş verirken göz ucuyla telefonumun saatine bakmayı ihmal etmedim. 18.30’ du. Bu kadar uykunun yeteceğini düşünerek kalkmaya karar verdim. Yataktan ayrılıp kendime geldiğimde saat 19.00 olmuştu.(Yine 2 birayla eve gelmiş ve ardından tekele yapılan 3 seferle 10 bira barajını aşmıştım. Yatmadan evvel en son saate baktığımda 10.05’ ti.) Yüzümü yıkarken salondan gelen sesler dikkatimi çekmekte gecikmedi. Yüzümü kurulamadan salona koştum. Tarık ve Lami (ev arkadaşlarım) delicesine dans figürleri eşliğinde kahkahalar atmaktaydılar. “Olum nooluyo lan” demeye kalmadan, “kuponlar tuttu hacı” dediler. Tabii ki tepkim gecikmedi “ne kuponu lan?”. Cevap gelmeden beynimin sol lobundaki uyarıyla irkildim. “ Harbi mi lan? Obaaaaa!” diyerek ben de onlara katıldım. Geçen akşam iddaa oynamıştık. Ben sağlam araştırma yaptım. Lami’yle Tarık “hacı garantiyse biz de basalım” dediler. “Aga, Triestina maçı gelirse tutar. Bi tek o var riskli, ama büyük ihtimalle gelicek, Triestina aldığı bütün puanları evinde topladı. Bu maçı dalmak zorunda, son 4 maçtır puan alamıyolar, taraftar huzursuzluk çıkarmaya başladı” şeklinde cevapladım Triestina takımının başkanının oğlu edasıyla. “iyi lan al ozman 10’ar TL de biz basalım” dediler. “Hacı yatarsa karışmam” uyarısıyla paraları aldım.sabah kalkar kalkmaz bi solukta iddaa bayiine vardım. Hemen boş bi kupon alıp akşamdan akşamdan çalıştığım maçları kodlamaya bi yandan da bayiinin demirbaşları olan dayılarla maç analizlerine başladım. Bi kaç tüyo da onlardan aldıktan sonra misli kısmındaki 10’ u işaretleyerek idaacı dayıya verdim ve kuponu 3 kez oynatmasını söyledikten sonra 30 TL bayılarak ordan ayrılacaktım. Fakat iddaacı dayının uyarısıyla beynimden vurulmuşa döndüm “ olum bu kupon 1.794.000 TL veriyo. S.ksen tutmaz. Bastığın paraya yazık. Zaten iddaa 500.000 TL den fazla ikramiye vermiyo. Ver kuponları iptal edeyim istersen.” Bütün gözler bana dönmüştü. Hiç bozmadan “ ya dayı para benim, keyif benim. Hem ben rekor peşindeyim.” dedim. Takdir dolu bakışlar arasında iddaa bayiinden ayrıldım. İşte kupon tutmadan önceki gün yaşadıklarımın özeti. Ben hala olayın şokunda “ olum akşamki bira parası da çıktı” şeklinde bir tümce kurdum ve arkadaşlarımın ikisinin senkronize tokatlarıyla kendime geldim. Lami “ Lan momoko 3x500.000 lan bu. Eski parayla 1.5 Trilyon. Ne birası, Anadolu Grubunu kökten alırız, nerdeyse.” (Cümleyi kurarken Anadolu Grubunun 1.5 trilyondan fazla edeceğinin aklına gelmesiyle cümlenin sonuna eklediği kelimedir “nerdeyse” Yazdığım 9 maçın da gelmesinin verdiği gururla hemen garanti olmadığını düşündüğüm Triestina maçının skoruna bakmak üzere bilgisayar başına geçtim. Triestina 2 : 0 Cittadella. Ayrıntılara tıkladım. İlkyarı 0 : 0 (istediğimiz gibi). İkinci yarı da dakika 73’de Testine ve 81’de Godeas’ ın ayaklarından gelen süper olduğunu düşündüğüm 2 golle Triestina maçı almıştı. Hemen arkadaşlara “ Lan hemen bu golleri atan adamlarla bağlantıya geçip o maçta giydikleri kramponları satın alıcam.” dedim. Ardından “ Godeas’ ın sol kramponunu başucuma koymak için kırılmaz camdan bi korunak da yaptırım.” dedim. Nedense isminden dolayı Godeas’ ın, bir Messi, bir Ronaldinho, bir Cruyff tarzı futbolcu olduğunu ve sol ayağını kullandığını düşünüyordum. O gece hiç kimseye bu kadar büyük ikramiye kazandığımızı çaktırmadan soluğu tekel shop’ta alıp, smirnoff, absolut, JB, jonnie walker, kredi kartı limitlerimiz elverdiğince ne var ne yok temin edip, yakın arkadaşlarımızla küçük çaplı bi parti düzenledik. Ertesi gün iddaa bayilerinin o kadar büyük ikramiyeleri vermediğini bilerek, sırf şekil yapmak için iddaa bayiine gidip kuponuma baktırdım. iddaacı dayı mahcup bir tavırla başını eğerek, “Helal yiğen, çok mahcubum sana karşı. E bizi de görürsün artık” tümcesiyle beni yine kalbimden yakaladı. “Ayıpsın dayı” dedim. Evlendikleri gece gelinin yanına sırtı yumruklanarak uğurlanan bir damat gibi ben de iddaa kankalarım tarafından bayiden uğurlandım. Eve gittim. Tarık’ la Lami’ yi “Hacı bugün büyük gün. Kalkın!” diyerek ve binbir türlü uğraşla uyandırarak kahvaltı masasına oturttum. Kahvaltıdan sonra içilen sigaraların ardından akılları anca başlarına gelebilen arkadaşlarımın mutluluktan ağızları kulaklarına gelene kadar bekledim. Olay gerçekleşince “Hacı gidelim Ankara’ ya bugün. Direk Milli Piyango idaresi Genel Müdürlüğü’ nden alalım paraları. Şeklimiz olur, gazetelere falan çıkarız, eşimiz dostumuz gururlanır.” biçimindeki önerimin kabul gördüğünü anlayınca “ E hadi ozman, yol uzun. Çantaları hazırlayın da öyle gidelim. Bi süre gelmeyelim buralara” dedim. Tarık’ a danıştım “Hacı senin araba Balıkesir-Ankara ne yakar?” Sesli düşünerek yaptığı saat ve km hesabından sonra “100 TL ya yakar ya yakmaz hacı” dedi. Ama ne cebimizde para ne kartlarda limit vardı. Hemen Recep’ i arayıp “Kanka acil 150-200 TL paraya ihtiyacımız var, bi ayar çeker misin?” dedim. Sağolsun yine kırmadı Recep diğer adıyla Recep Brothers. (Zaten Recep Brothers’ ın batması, çeversindeki insanların kendisiyle birlikte battıkları ve de kelebek etkisiyle bütün dünyanın ekonomik krize girdiği bir kaos ortamının başlangıcıydı.. Allah’ tan başta babası ve patronu böyle bişeye izin vererek insanlık ırkına zarar vermek isteyen kimseler değillerdi. Hemen acil eylem planını devreye sokarak Recep’ i dolayısıyla bizi ve insanlık ırkını kurtarabilecek insanlardı. Evet, bence dünyayı yöneten 10 aileden 1’i de Recep’ in ailesiydi.) Çarşıda Recep’le buluşup 200 TL’ yi aldık ve yola koyulduk. 200 TL elime geçince “ Hacı 2 bira çaksak mı lan?” dediğim zaman enseme yediğim Lami tokadını hala unutamıyorum. Az ilerdeki Opet’ten katkılı Aygaz otogazla depoyu doldurduk ve şehirler arası yola çıktık. Şehiriçinde 100 km’ nin altına düşmeyen Tarık, yine şehirlerarası 90 km’ nin üstüne çıkmamakta ısrar edince mecburen Lami ve beni uykuya sevketti. Uyandığımızda Ankara’ ya varmıştık. Sora soruştura Milli Piyango idaresi Genel Müdürlüğü’ nü ararken acıktığımızı hissettik ve bir döner salonuna oturduk. iskender yemeyi planlarken Tarık’ ın “Abi Eskişehir’de LPG ışığı yanıp sönmeye başladı. Ben bi 50 TL’ lik daha gaz aldım.” demesiyle hemen iskender fikrimden vazgeçip tavuk döner + ayran siparişi verdim ve Lami’ yle Tarık’ a da tavuk döner + ayran yemeleri konusunda ısrarlı psikoloji baskıda bulundum, başarılı da oldum. ilave tavuk dönerleri de yedikten sonra döner salonundan ayrıldık ve en yakın marketten sigara almaya gittik. Tarık’ın “Usta 3 Winston Soft” demesiyle, benim “ Aga şu dakkadan sonra Davidoff’tab aşşa içmiyorum.” Demem bir oldu. Marketten Tarık, Lami, Ben ve 3 adet kırmızı Davidoff birlikte ayrıldık. Kısa bi aramadan sonra nihayet Milli Piyango idaresi Genel Müdürlüğü’ ne ulaştık. Danışma’dan bilgi aldık ve direkt olarak müdirenin yanına gönderdiler. Müdire hanım tatlı ve fazlasıyla sempatik bir bayandı. Sekreteri hemen iddaa kuponlarımızı teyid edip onaylattı ve ardından Müdire Hanım İpek İpatla’ nın ıslak imzasıyla verdiği talimatnameyi adlarımıza 500.000 ‘er TL’lik hesap açılması istemiyle işbankası Genel Müdürlüğü’ ne faksladı. Daha sonra Müdire Hanım gazetecileri çağırmak istediğini ve bunun için de bizim desturumuzun gerektiğini belirtti çaylarımızı yudumlarken. 3’ ümüz sınavlarda asistanların “Arkadaşım önüne dön!” gibi adresi belli olmayan serseri cümlelerine verdiğimiz tepkide olduğu gibi göz göze geldik ve aynı anda “Hayır! Hiç gerek yok” dedik. Anlık fikir değişiminin nedeni -hiç öğrenemesem de- sanırım paralarımızın hesaplarımıza aktarıldıktan sonra gerçekten bizim paralarımız olduğunu anlamamız ve daha fazla ortak çıkmasını engelleme çabalarımızdan biriydi. Verdiğimiz cevaptan sonra Müdire Hanım renten renge girmiş ve sırf muhabbeti geçiştirip olayı bir an evvel unutabilmek için “ E bişeyler daha içelim.” Dedi. Ben de artık zengin olduğumun farkındalığıyla “ Bol buzlu viski istiyorum. 5 kere shaker’ da sallanmış olucak. Ama sadece 5 kere ve sallanmış olucak, çalkalanmış değil” dedim. Sanırım artık zengin olduğum için götümden, farklı tarzlarda yapılmasını istediğim içkiler uydurup, kendi imzam haline getirmeyi amaçlamıştım. Müdire Hanım da az evvelden kalan acısı ve ukala tavrımın da etkisiyle “ Ersin Bey, unutmayınız ki burası bir devlet dairesi. Yani bir başka deyişle, alkollü içeceklerin resmî kurumlarda mesai saatleri içersinde tüketilmesi yasak” dedi. O an “ inat değil mi lan mesai bittikten sonra bi daha gelirim. Parasıyla değil mi? Veririm 3-5 milyar beklesin.” diye geçirdim. Ama dudaklarımdan “ Ozman ben bi oralet alayım.” tümcesi dökülüverdi. içeceklerimizin de son yudumlarını aldıktan sonra Lami bize bakarak “ E artık bize müsaade, sizin de işiniz gücünüz vardır. Daha fazla rahatsız etmeyelim biz sizi.” dedi ipek’e. Evet ipek, artık ben Ersin Bey, O’ da ipek oluvermişti yarım saat içersinde. Çünkü para bendeydi. Hepimiz ayaklandık. İpek kapıyı açtı, hepimizle teker teker tokalaşarak uğurluyordu bizi. İçimde zenginliğimin ilk dakikalarını viski değil de oralet içerek geçirmenin verdiği burukluk vardı. En son ben çıkıyordum odadan. Bi şeyler söyleyip ipek’ i çıldırmalıydım. “ipekçim” dedim. “Buyurun Ersin Bey” dedi. “ Bi insanını çalıştığı kurumun himayesinde bulunan paraları, kurumla hiç ilgisi olmayan insanlara, kurum için yıllarca çalışıp saçını süpürge etmiş, cefakar çalışanlarını aracı olarak kullanıp vermesi ne kadar ilginç?” dedim. Dişlerini ve yumruğunu sıktı. Gerçekten içine oturmuştu söylediklerim. Sağ elimin işaret parmağını dikey doğrultuda kaldırıp İpek’in dudaklarına bastırarak “şşşşşşşş” dedim. “Sakin olmalısın, çalışan kazanır, elması kızarır.” tümcesiyle bu anı noktaladım. Dışarı çıktığımızda derin birer nefes alıp davidofflarımızdan yaktık. Lami “Hacı napalım lan? ODTÜ Merkez Kampüsü çok güzelmiş, orayı gezelim mi?” diye bi öneri sundu. Tarık “Abi ben gezdim orayı, 1 günde bitmez. Başka bi zaman sırf onun için geliriz.” dedi.Amaçsıca arabaya bindik. “Aga, bence havaalanına sür. Ordan biyere gideriz nasılsa.” tümcemin verdiği ucu açılık ve sınırsızlık hissi ile ikisi de “Olur.” Dedi. Havaalanına vardığımızda “Hacı yarın Victoria’s Secret defilesi vardı. Gidelim mi lan?” dedim. “Olur lan basalım gidelim noolcak ki” diye cevapladılar. Aslında ben bunu Milli Piyango İdaresi Genel Müdürlüğü’nden ayrılırken düşünmüştüm. Her zaman kendi kendimi “Ulan parayı bulursam Heidi Klum’la bi akşam yemeği yicem. Yapamazsam adam değilim.” gibi sözlerle gazladım. En sonunda bu gazlamalar gaz sıkışması halini alop patlamıştı. Hemen İstanbul Sabiha Gökçen Havaalanına 3 bilet aldık. Sabiha Gökçen’ e indiğimizde saat 17.00’dı. ordan bir yetkiliyi çevirip “Biz Los Angeles’ a gidicez, yardımcı olabilir misiniz?” dedim. Yetkili “Efendim uçak çıkış işlemlerini tamamladı, bu saatten sonra da Los Angeles’ a seferimiz yok. Üzgünüm, yetişemediniz.” diyerek tatlı dille yılanı deliğinden çıkarmaya çalıştı. Tam yıkılmış bi şekilde havaalanından ayrılırken birisi önümüze geçerek “Abi, Los Angeles mı?” dedi. Sevinçle parlayan gözlerle “Evet.” dedim. “Çabuk abi, uçak kalkmak üzere” diyerek bizi apar topar uçağa yetiştirdi. Kaptan pilotun yanına götürerek “Kaptan, abilerimin acil işi varmış. Biletsiz getirdim. Biletlerini yolda kesersiniz. Hadi hayırlı yolculuklar.” diyerek uçağı terk etti. Kaptan “Biledar, boş olan koltuklardan istediğinize oturun. Arkadaş birazdan bilet kesmeye gelir.” dedi. Mutlu bir şekilde koltuklarımıza oturduk.uçak havalandıktan sonra yanımıza gelen bayan muavin (ilk kez uçağa bindiğim için hâlâ otobüs modunda hissdiyorum kendimi) “Hoş geldiniz. THY üstün kalite ve sınırsız servis güvencesiyle Münih aktarmalı İstanbul - Los Angeles seferimizde bulunmaktasınız. 3 kişimiydi?” dedi. Kafamla onayladım. Ardından “3 kişi 5400 TL. 5250 yeter.” dedi. Yanımızda nakit olmadığını ve POS makinalarının olup olmadığını sordum. Hemen getirdi. “Ama karttan geçersek 5500 olur.” dedi. Ben de İşbankası bankamatiğimi çıkarıp “6000 geç. Ama yolda kektir, koladır önümüzü boş bırakma” dedim. Memnuniyet dolu surat ifadesi ve mimiklerle “Tabii ki” dedi. Yola koyulur koyulmaz uyumuşum. Bi ara Münih’ te ara verdiğimizi ve tuvalete girdiğimi hatırlıyorum. Hostesin uyarısıyla saatlerimizi Birleşik Devletler saatine ayarlayıp, 13.00 gibi LAX (Los Angeles International Airport)’ a iniş yaptık. Hemen bi Rent A Car firması bulup Shelby GT kiraladık. Bi an evvel Hoolywood’ a ulaşıp defileye bilet bulmalıydık. Direksiyona geçen Tarık, yüksek motor hacminin verdiği haz ve yakıtın ucuz olmasının cazipliğiyle oluşan voltranın da etkisiyle 1 saat 20 dakkada Hoolywood’ a girdi. Lami “ Aga ben acıktım. Şurda 92. caddede çok iyi bi wufflecı varmış. National Geographic Channel’ da Damak Tadını Bilenlerin Dünya Rehberi programında görmüştüm. Gidek de bi yiyek da.” Deyince hak verdik ve soluğu wufflecıda aldık. İkişer wuffledan sonra anca doyduk ve hemen Kodak Theatre’ ın nerde olduğunu sormaya başladık Los Angeles’ ın yerlilerine. Öğrendik ve nihayet bulduk. Hemen arabayı park edip, kaldırım kenarındaki park otomatına 20 cent atmayı da ihmal etmeden ticketix gişesine koştuk. 3 tane podyum önü bilet istedik. Görevli bilet kalmadığını ve bize yardımcı olamayacağını söyledi. Yıkılmıştık. Yolun karşısındaki Gas Station’a gidip, 18’den büyük olduğumu kanıtlamak için kimliğimi gösterip, 6’lı Budweiser birası aldım. Kaldırıma oturmuş içerken LAPD (Los Angeles Police Department) mensubu bi polis yanımıza yanaştı “Gençler, bakın çevre esnaf rahatsız. Ulu orta alkol alıyonuz, yanlış yapıyonuz. Bi daha uyarmam” deyip uzaklaştı. Biz de biraları hızlıca bitirip, şişeleri homeless (evsiz) bi dayıya verdik ekmek parası yapsın diye. Sonra usulca bi zenci yanaştı yanımıza. “Abi bilet lazım mı? 10.000$’ dan bırakırım” dedi. Ben de “ Podyum kenarı var mı hemen önlerden?” diye sorusuna soruyla karşılık verdim. “Buluruz abi. Kaç tane, 3 mü?” deyince kafamı evet dercesine salladım. “Burda bekleyin abi. 5 dakkaya gelirim” dedi ve gözden kayboldu. 5-10 dakka sonra elinde 3 biletle geldi. “Abi kelle başı 40.000$” dedi. Pazarlıktaki ustalığımı kullanarak “30.000 veriyim sen de kazan ben de” tümceme dayanamayan zenci, “Abi seni sevdim. 32.000’ den bırakırım” dedi. “Ok” dedim. Tam parayı verirken bilete bi baktım Ülker’in sponsor biletlerinden. Üzerinde 0.00$ falan yazıyo. “Olm sen bizi mi yicen lan hoşaf, beleş aldığın biletleri bize mi kitliyon” deyince arkasındaki iri ve sakallı zencileri göstererek “Abi valla sen bilirsin. Bu saatten sonra başka bi yerden bilet bulaman. İster al, ister alma” dedi. Aslında ben orda 3’ünü de döver, ellerindeki bütün biletleri alıp fakire fukaraya dağıtmayı da bilirdim. Ama Lami’nin “Hacı adamların işi bu sen onlara mecbursun, onlar sana değil. Adamlar bi nevi güzellik yapıyo.” ve Tarık’ ın “Olm deplasmandayız, keserler adamı valla” gibi vurgulu tümcelerinden sonra 3 bilet için 96.000$ verdim. Ama para çok olduğu için problem yoktu. Tekrar Kodak Theatre’ a dönüp kapıların açılmasını beklemeye başladık. Tarık ve Lami’ yi tribün tecrübelerimden yola çıkarak “Olm, abi bilet var mı? Ben bulamadım” diyen olursa, siz de, “valla biz de bulamadık, Miami West Coast’ tan arkadaşlar gelicek” diye korkutun şeklindeki uyarı tümcemi beyinlerine ilmik ilmik işledim. Sonra da “Valla elin oğlu acımaz, kalçayla diz arasındaki bölgenin arka tarafından bıçağı saplar, alır gider biletlerinizi, göt gibi kalırsınız, ben hiç skime takmam, girer paşa paşa defileyi izlerim” dedim soranlara “bilet var bizde” dedikleri zaman başlarına gelebilecek olanları betimleyerek. Nihayet 21.00 gibi kapılar açıldı. Girmeden ikişer tane bol hardallı hot-dog yedik. Çünkü biliyorum ki içerde Pınar’ın ürünleri diye hot-dog u 10$’ dan, ayranı da 5$ dan iteliycekler. Halbuki dışarıda 2 hot-dog + 1 ayran yalnızca 6.99$. İçeri girdi, en ön sıralardaki yerlerimize oturduk. Çok uykum gelmiş ayranı içince. Baktım defile 23.00 da başlıyo “Hacı beni defile başlarken uyandırırsınız” deyip kestirdim biraz. Defile başlarken uyandırdılar sağolsunlar. Hemen bi yetkiliyi çağırıp, modellerin kulaklarındaki küçük, gözükmeyen ve kendileri arasındaki iletişimi sağlamalarına yarayan kulaklıklardan 3 tane getirmesi karşılığı 10.000$ vaat ettim. “Abi çok zor ama bakiim bi” dedi. Keranacı, 10.000$ için daha neler yapar kim bilir, ayak yapıyo. Yer mi Anadolu çocuğu. Defile başlamadan getirdi. Taktık hemen kulaklarımıza. Artık naapacaklarını bildiğimden paso yanımdaki bayana artistik yapıyorum “Şimdi şunu yapıcaklar, şimdi bunu yapıcaklar” diye. Bayan da “ Aa öyle mi? Aa nereden biliyorsunuz? Lütfen lüüütfffeeeenn söyleyin Noolur nooooolur” tümceleriyle ağzımdan laf almaya çalışmakta. “Victoria’yla aram çok iyidir. Bütün defilelerinin koreografisini ben yaparım” dedim. Çok şaşırdı, biraz da hayranlıkla baktı. “Peki sırasıyla hangi şarkıcılar çıkacak” dedi. 5 dakka önce kulaklığımdan gelen seslerden 3’ü Timbaland, Justin Timberlake ve Amy Winehouse’ un sesleriydi. “Valla sırası hakkında bişey söyleyemem, prensiplerime aykırı, ama size küçük bir sır vereyim, Timbo, Justin and Amy çıkıcak bu akşam” dedim sanki şarkıcılarla da çok iyi arkadaşmışım gibi. Defilenin ortasında Lami öksürükleriyle tüm Kodak Theatre’ı inletiyor ve “cıkcıkcık” , “bu ne terbiyesizlik” , “what da fuck” gibi tepkilere maruz kalıyordu. “Kanka, nooldu lan” dedim. “Aga boğazımda bişi var, çıkmıyo” deyince “Aç lan bakiim” dedim. Bir de baktım beyaz bişey. Sanırım modellerin kullandığı melek kanatlarından süzülen tüylerden biriydi. Su içirerek onu yutturdum Lami’ ye. Tabi ardından bi hayır duasını da aldım. 03.00 gibi defile bitti. Yanımdaki zarif bayan bizi After Fashion Show Party (Defile sonrası parti)’ ye davet etti. Kıramadım. Lami’yle Tarık’ ı da alıp, bayanın kapıdaki Hummer Limo’ suna binip, partinin yapılacağı villaya doğru yola koyulduk. Belli ki kadın biraz kodamandı ve sözü de geçiyordu. Villaya vardığımızda, bahçedeki bütün masalarda olan “Reserve” yazısı dikkatimi çekti. “Buyurun benim masaya geçelim, sizin için de bi mahsuru yoksa” dedi bayan. Zarifçe kabul ettik teklifini. “Yalnız birazdan bi kaç arkadaş gelicek, umarım sizi bozmaz.” deyince “zaten dağdan gelip bağdakini kovmak olmaz canım” şeklindeki tümcem espri kültürü sıfır olan Amerika’ ya adeta can vermiş, gülmelere hatta yer yer katılmalara neden olmuştu. Sonradan arkadaşları geldi. Bi de ne göreyim. Heidi ve kocası (scarface) Seal. “Vaay” dedim “Heidicim” dedim “Seni görmek ne güzel” derken de %50 yanak %50 dudak öpücüğü de verdim. Sanırım bu kadar kendimi Heidi’ ye yakın hissetmemin nedeni az evvel defilede bi kaç kez göz göze gelmemizdi. Partide ilk çıkan dj, Fedde Le Grand’ dı. Herkesi yavaş yavaş ısındırdı. Biz de Heidi’yle gözlerimizle yiyişiyorduk adeta. O da bana boş değildi yani. Seal malının dünyadan haberi yok, bayanla sohbet ediyordu. İlerleyen saatlerde Fedde Le Grand sahneden indi ve gecenin president dj’ i David Guetta’ yla kopmaya başladık. İçtiğimiz votka + enerji nin haddi hesabı yoktu. Bi ara Seal’ın yanına giderek “Selamün Aleyküm birader. Karın çok seksi, biraz dans edebilir miyim?” deyince Seal “Ayıpsın biledar, rica ederim” dedi böbürlenerek. (Tavsiye: Yabancılara karısının ne kadar seksi olduğunu söylediğinizde hoşarına gidiyo godoşların.) Heidi’ yle dansa bi başladık ki bir anda herkes kenara çekilip, etrafımızda çember oluşturup, alkışlarıyla ritim tutmaya başladı gıpta ile bakarak. Ben zaten çok iyi dans ederim. Ama Heidi’nin bu kadar iyi dans edebildiğini bilmiyordum açıkcası. 11 şarkı hiç durmadan dans ettik ve herkes bizi izledi. Ta ki Guetta “ Bu şarkı bütün Victoria’s Secret mankenleri için” diye bağırıp Sexy Bitch adlı şarkısını çalana kadar. Bütün kızların dans etmeye başlaması ve paralelinde köpük yağmurunun da başlamasıyla tuttum Heidi’yi kolundan, çektim kenara. “Bundan sonra sadece benle dans ediceksin. Zaten Seal’dan da boşanıcan, bu aleme veda edicen, Newcastle’ a yerleşicez.”dedim. Seal hemen arkamızdaymış. Hepsini duymuş, sinirlenmiş, bilenmiş bana. Heidi ben ne dersem bozuk Alman aksanıyla “Tamam Ersincim, Senin için ölmeyi göze almışım sen neden bahsediyosun” tarzı tümce öbekleriyle beni destekliyor zaten. Herkesin kafa güzel oldu, vakit de ilerledi, 06.30 civarı. Gün doğumunu izliyoruz. Sahneden bi anons geldi “Ve şimdi de gecenin anlam ve önemini belirten konuşmayı yapmak üzere Mrs. Victoria’ yı alkışlarla sahneye alıyoruz.” Çok heyecanlandım, Tarık ve Lami’yle göz göze geldik yine. Bilmiyorduk Victoria’ nın kim olduğunu, ki bu bir sırdı zaten. Birkaç insan biliyordu sadece. Artık biz de o elit insanlar arasına girmiştik. Sahneye defilede tanıştığım ve bizi partiye davet eden zarif bayan çıktı. Çok şaşırdım. Neredeyse 7-8 saattir Victoria’ yla sohbet halindeymişim de haberim yokmuş. “Sevgili konuklar, öncelikle belirtmek isterim ki bu partinin bir diğer adı da Party for Special Guests (özel misafirler partisi) deyince temelli göğsümüz kabardı, götümüz kalktı. Sonradan “Eyvah, ski tuttuk şimdi” dedim kendi kendime ve ardından aynı duyguyu veren bakışlarla Lami ve Tarık’a baktım. Hemen anladılar, kızardılar. Çünkü ben bu kadına karşı şeklim olsun diye yok Victoria’yla aram kıyaktır, yok koreografilerini ben yaparım diye sallamıştım. Meğer o kadın Victoria’ymış. Bir anda “Aramızda aşşalık insanlar var, yalançı, gerizekalı insanlar” diyerek sıfat tamlamarıyla cümlesini pekiştirip, “Bu arkadaşları hepiniz tanıyosunuz, bi anda kanınız kaynadı, Ersin, Lami ve Tarık” deyince adeta kaynar sular tepemizden boşaldı. Heidi bana bi tokat atıp “Yazıklar olsun, sevmiştim lan seni, ölümüne sevmiştim, evlencektim seninle” dedi ve tartışmaya başladık. Sonra Seal gelip “ Nooldu lan Shevchenko, gol atamadın yine” diye makaraya başlayınca dayanamayan Tarık, Seal’ a daldı. Ardından yanıma gelen Victoria “Lanet olsun sana da arkadaşlarına da” deyince Heidi’ yi bırakıp Victoria’ yı hırpalamaya başladım. Boş kalan Lami naapıcaanı bilemeyip Heidi’ ye dalmış. O ara Seal’ ı indiren Tarık, Heidi’yi o durumda görünce Lami’ye “Yengen lan o senin” diyerek kafayı çakmış. Sonra hepimiz karakolluk olduk tabii ki. Soluğu LAPD’ de aldık. Komser de eskiden Koçarlı’ da görev yapmış, tanışık çıktık. “Lan olm ne işiniz var buralarda, gidin efendi efendi dersinizi çalışın, ah gençlik” diyerek babacan tavırlarla bizi azarladı Başkomser Marlon Brando. “Komser Abi” dedim “Bunlar bize dava açıcakmış. Sen bi konuşsan, seni sevmeyen yok Los Angeles’ ta” dedim. “Bi konuşayım ama Victoria inattır, kabul etmez. Heidi Victoria’nın, Seal da Heidi’nin sözünden çıkmaz. İşiniz zor çocuklar” dedi. Davadan vazgeçmemişler. Ertesi gün mahkemede aldık bu kez soluğu. Yargıç Mr. Morgan Freeman babacan tavırlarıyla California Eyalet Yasalarının gerektirdiği şekilde önce elektrikli sandalyeye oturma cezası, sonra da bu cezayı Victoria, Heidi, Seal ve Lami’ ye ödenecek para cezası olarak çevirdi sağolsun. Evet yanlış görmediniz, Lami de alacaklı. O’da gazla Tarık’a dava açmış. Yargıç Freeman güç bela “Olm siz kardeşsiniz lan, olur böyle, öpüşün barışın hadi” diyerek davadan vazgeçirdi Lami’ yi. Ve ödememiz gereken toplam tazminatı 1.000.000$ olarak açıkladı. Söz istedim yüce mahkeme ve jüri üyelerinden. Delikanlı gibi söyledim “Biz öğrenci adamız, yemin olsun 920.000$ paramız kaldı. Başka yok.” Sonra yargıç Freeman tamam dedi Victoria, Heidi ve Seal’ ı ikna ettikten sonra. Tarık, “Sayın Freeman yol parası yok, nası döncez?” deyince, Yargıç Freeman “Ben sizi sınırdışı ederim beleşe gidersiniz, o kolay” dedi. mahkemeden sonra odasına çağırdı, nasihat verdi, çay ısmarladı, çin yemeği ısmarladı. “Eee Morgan Baba, yolcu yolunda gerek, biz kaçalım artık” dedim. Elini öptük, helallik aldık ayrılırken. O da FBI eşliğinde bizi LAX’ e gönderdi. Sağolsun. Çok büyük insan kendisi. Sonunda yine beş parasız Balıkesir’ deyiz. Banko kuponu yaptım yine. “Hacı koyun 10’ar TL basalım” dedim dilimi tutamayarak. Sağlam dayak yedim Lami ve Tarık’tan. Ama dava açmıcam lan korkmayın!

23 Yorum

fizisyenist 03 Şubat 2011

0
0
1
4
1
2
4

15

Küf Project - Pisuvar (Büyükşehir Küçük 1TL)

"Bi’ pisuarı eksik Kuğulu alt geçidi. İşe bak! Kalitesiz, çirkin, 3. Dünya fıskiyeleri. İşe bak! Zincirlerle çevrilmiş, yaya trafiğine kapatılmış meydanlar. İşe bak! Açık hava otoparkına çevrilen Tunalı Hilmi Caddesi, yoktan var edilen sektörler, rantlar. İşe bak! En yakını şehir merkezine 20km uzaklıkta bulunan parklar, bahçeler. İşe bak! Büyüdüğümüz kaldırımların yerini alan, sıradan, zevksiz alışveriş merkezleri. İşe bak! Her seçim öncesi telaşla kurulmuş hayallerin urunu projeler, asla gerçekleşmeyeceği bilinen fantastik vaatler. İşe bak! Fahiş karlarla satılan belediye hizmetleri, işlevsiz demir yığınları. İşe bak! Hafızasını kaybetmiş, ruhunu yitirmiş bir kent. Ve karşınızda Avrupa Konseyi ödüllü şehir (!), Ankara. İşe bak! İşe! BÜYÜKŞEHİR KÜÇÜK 1 TL" Not: İçerik açıklaması alıntıdır. Olayın özünü algılamak için; http://alkislarlayasiyorum.com/icerik/2063/boyuk-mu-guccuk-mu-iste-butun-mesele-bu

23 Yorum

akıllı psikopat 24 Şubat 2011

0
0
0
9
4
6
3

24

Sözde Demokrasinin Sonuçları (Tunus ve Ferrari İçerir)

Son günlerde Tunus'ta yaşananlar, halkın ayaklanmaları ve sonrasında devlet başkanı'nın ülkeden kaçması ile devlet başkanı Bin Ali'nin evinin yağmalanmaya başlaması ile devam eden bir sürecin sonucudur halktan birinin Ali Bin'in evine gidip Ferrari'sini alıp gitmesi. Demokrasi ve özgürlük vaatleri ile gelen ama sonra demokrasi ile orada oturamayacağını anlayan baskıcı bir diktatörün sonu... Yeni dünya düzeninde beğenin ya da beğenmeyin halk ne derse o oluyor. Artık en önemli şey ÖZGÜRLÜK!

15 Yorum

mesut bahtiyar 22 Ocak 2011

0
0
0
3
9
3
3

5

Oğuzhan Uğur - Terbiyesizim

Ağır Abi sinema filminin büyük vaatlerle teşvik edilip sonra ortada bırakılan harika şebermeleriyle youtube da kendi mizahını yayınlayan yönetmen Oğuzhan Uğur müziğe farklı bir tat getirmiş.

25 Yorum

yalanyuvayapmış 28 Mayıs 2012

0
0
0
6
6
6
6

36